Zoals vermeld in de rubriek “Biernieuws” proefden we al de eerst batch van de Burning Skoll die gebrouwen werd bij De Feniks in Heule. Maar nu deden we de proeverij dus over met een volgende batch gebrouwen in brouwerij De Graal (Brakel). Het proefpanel proeft overigens altijd blind, dus objectiviteit is gewaarborgd.

Het bier giet wat moeilijk uit door een hevige schuimkraag. Eens dat volbracht staat er een mooi en stevig schuim op dit bier van oranje blonde kleur. Het bier is een beetje troebel maar we zien toch een mooi gedoseerde pareling.

De dikke schuimkraag laat aanvankelijk het aroma moeilijk passeren. Het enige wat we echt in de neus krijgen is de geur van de gist die we wel herkennen als een korrelgist die we ook nog gebruikten. Later wanneer de schuimkraag wat zakt krijgen we toch meer aroma’s in de neus en daar duikt ook de gember op. De gember, wat dit bier tot “Spicy Saison” maakt zal alleen worden opgemerkt door de aandachtige proever en had voor ons ietsje meer uitgesproken aanwezig mogen zijn. Al kan dat natuurlijk snel overheersen.

De smaak is hoofdzakelijk hopbitter, maar toch fruitig. Nu pas komen alle aroma’s in de mond vrij en krijgt dit biertje van 7% alc toch nog de complexiteit die het betracht; In de mond komen de aangename fruitige aroma’s van perzik en abrikoos (snoepof geconfijt) vrij. In de afdronk komt de gember in de keel terug al is de afdronk toch in de hoofdzaak hopbitter. We proefden de eerste en de huidige batch niet naast elkaar. Of er erg veel verschil in zit kunnen we dus niet zeggen. Volgens ons kwam de gember en de fruitigheid in de huidige batch toch iets meer naar voor.

Dit bier zal voor velen in de smaak vallen en zal vaak beschouwd worden als een blond doordrinkertje. Maar de echt aandachtige proever zal toch iets complexer gewaar worden wat ons uiteindelijk doet overhellen naar 4 hopbellen.

Het is zomer dus moet een fruitbiertje misschien eens kunnen? We gieten dit donker rode bier uit in het glas en zien aan het roze schuim dat het inderdaad een fruitbiertje betreft.

De zachte pareling ondersteunt de schuimkraag net genoeg. Voor een fruitbier is dit behoorlijk donker rood. Zou het basisbier een amberkleurig bier zijn?

Het aroma bevestigt wat we zien. Een zoet fruitbier met kersen, snoepkersen vooral en marsepein.

De smaak is kunstmatig zoet en nogal plakkerig. Een glaasje water hierbij misstaat niet en dat lijkt toch niet de bedoeling te zijn van een zomers fruitbiertje. In de afdronk, weer de snoepkersen en een lichte hopbitterheid.

Algemeen is dit een weinig verrassend, eerder typisch kunstmatig aangezoet fruitbier. Het haalt de gemiddelde score van 3 hopbellen niet omdat het nogal plakkerig is en daardoor zijn verfrissend karakter verliest en omdat een bier met die beperkte smaakbeleving geen 8% alc hoeft te hebben. Brouwerij Huyghe dreigt hiermee het sterke merk van Delerium Tremens toch wat uit te hollen.

Door een verwarring hadden we in juli twee biertjes van de maand. Niet erg! Beter twee dan geen.

Beerstorming is een kleine microbrouwerij die zich toelegt op brouwsels op vraag van derden. Er worden workshops georganiseerd waarbij groepen zelf aan de slag kunnen in de brouwerij. Voor grotere hoeveelheden werken ze samen met andere brouwerijen. De Pam’La is een eigen creatie van de brouwerij.

Het donkerblonde bier oogt mooi met een rode, oranje schijn. Het gesluierde bier heeft een dikke sterke schuimkraag.

Het fruitige aroma komt aangenaam over. We ruiken ook duidelijk de pompelmoes waarvan de zeste ook daadwerkelijk in het bier gebruikt is.

De smaak valt voor ¾ van het proefpanel dan weer tegen. Opmerkingen zijn: “leeg van smaak”, “te weinig body”, “valt een beetje plat” en “Te weinig body voor Pam’la haar pompelmoez’n”. Een ander lid van het proefpanel vindt dit dan weer een zeer verfrissende doordrinker en is wel gewonnen voor het bier.

De afdronk is strak bitter. De brouwer catalogeert het bier zelf als “Grape Fruit Pale Ale” De meningen in het proefpanel zijn zeer verdeeld.Iedereen is het er over eens dat het bier mooi presenteert en een veelbelovend aroma heeft, maar de meesten vinden dat dit bier te weinig body heeft voor een bier van 6,5% alc. Eén iemand is fan en daardoor heeft de Pam’La alsnog een gemiddelde score.

B.O.M. (Belgian Original Maltbakery) bekleedt een apart plaatsje tussen de Belgische brouwers. Eigenlijk is het een ambachtelijke kleine mouterij. Ter plaatse in Roeselare kun je dus niet zien hoe bier gebrouwen wordt, maar wel hoe graan gemout wordt.

De mout dient uiteindelijk om bieren te brouwen. Daarvoor doen de brouwers van B.O.M.Brewery beroep op verschillende commerciële brouwerijen. De brouwers in die brouwerijen ontvangen een moutpakket waarvan ze zelf de samenstelling niet kennen en gaan ermee aan de slag. De bieren komen op de markt onder de merknaam Triporteur en met de regelmaat van de klok komen er “speciallekes” op de markt, die nadien ook weer verdwijnen. Boeiende brouwerij dus…

Ieder jaar wordt ook een “Vintage” gebrouwen. Die laat men rijpen op eiken schilfers die ter plaatse gebrand worden. De Vintage 2021 is een beetje oldskool amberkleurig, het dikke schuim plakt aan het glas en vormt een mooie “Belgian Lace”. De pareling is goed gedoseerd.

Het aroma heeft het aanvankelijk wat moeilijk om door de dikke schuimkraag te komen. Daarna krijgen we wel een complexe veelbelovende geur. We ruiken zure kersen snoepen, kardemom, praliné,… Bij het opnieuw ruiken zijn er steeds nieuwe geuren te ontdekken … boeiend.

De smaak zet zoet en zacht aan, ook nu komt de complexiteit maar na een tijdje tot zijn recht. We denken aan een whisky infused. Is hier wat geturfde mout gebruikt? Een metallische smaak komt ook wel naar boven. De afdronk vloeit bitter uit met weer dat beetje gebrand of geturfde.

Geen verfrissende dorstlesser, maar wel heel lekker en complex. Correct gebrouwen bier, dat al bij al goed binnen loopt. Een wolf in schaapsvacht met zijn 9,2% alc. Het etiket is karakteristiek in lijn met de andere “Triporteur” bieren met een nogal drukke cartoon. Wij vinden dat cartoons niet echt de eigenschap hebben om kwaliteit uit te stralen. Zeker in dit geval is dit dus onverdiend. Wij zouden dit catalogeren als quadrupel, maar daarover valt te discussiëren en eigenlijk maakt niet veel uit. Het is een zeer goed bier

Gesluierd blond bier met een witte schuimkraag die vrij snel vervalt. De schuimkraag blijft dan verder als een laagje op het bier. Licht wandklevend schuim.

Het aroma is maar matig aanwezig. We ruiken snoepjes van abrikozen en een beetje vers geschrootte mout. Maar we ruiken ook een beetje metaal.

De smaak zet een klein beetje zurig aan. Maar dan valt de zurigheid helemaal weg, samen met de smaakbeleving helaas. De smaakbeleving is heel waterig, zelfs voor een vrij licht bier van 5,6% alc. Een pilsje is smaakvoller dan dit bier. Sommigen menen zelfs dat het kan geïnfecteerd zijn.

Ook aan afdronk mankeert het. Wanneer we dan vernemen dat dit bier met de naam Houblonde (een samentrekking van Houblon – hop en blonde) vinden we dit zeer misleidend. Hop? Bijna niet gemerkt. De smaakbeschrijving op de website en het etiket is nochtans veelbelovend. Koekjes, karamel, een bloemige smaakidentiteit (wat??), allemaal niets van gemerkt.

Dat dit het eerste bier is met “gedynamiseerd water”, eigenlijk water dat men probeert te ontkalken met elektromagnetische straling doet ons niet van mening veranderen dat dit bier slechts 1,5 hopbellen verdient en daarmee bij ons niet meer op het schap of in de koelkast zal te vinden zijn. Ook bij Brunehaut, een brouwerij die zich toespitst op ecologische en biobieren kunnen ze toch niet echt fier zijn op dit resultaat.

Helder blond bier dat licht troebel wordt bij wie de gist in het glas meegiet. Een sterke witte schuimkraag met een sterke pareling.

In het aroma de typische kenmerken van een IPA. Hoppig en citrus, maar weinig uitbundig. We ruiken ook een beetje de typisch belegen kaasgeur die een grote hoeveelheid hop kan veroorzaken. Daardoor mist het bier een beetje de zomerse frisheid die veel IPA’s hebben.

De smaak is niet uitgesproken. Zeker in vergelijking met het aroma. Eigenlijk vinden we dat dit bier wat te weinig body heeft. Ook een bier van 6,7% alc mag wat inhoud hebben.. Enkel de hop blijkt te overheersen. Het bier is kwalitatief goed gebrouwen, maar lijkt eerder een hoppige pils of op een pils die ge-dry-hopt is.

Een opstapbier voor wie nieuw is in het IPA-wereldje en een toegankelijk bier voor de pilsdrinker die eens wat anders wil proberen. Voor de bierliefhebber die al meer eens de uitersten opzoekt mist dit wat uitdaging.

Dit is de nieuwste creatie van Alken Maes en wordt in de lijn van Hapkin uitgebracht. Misschien hadden ze beter een andere naam gekozen, maar Hapkin is de laatste tijd toch een sterk merk, dus de commerciële keuze is wel te begrijpen. De brouwer houdt trouwens een slag om de arm voor de criticasters die zullen beweren dat dit bier geen IPA is (het is er te braaf voor) en noemt het een BIPA (Belgian IPA).

Helder blond bier met een stevige witte schuimkraag, ondersteund door een sterke pareling. Het aroma is zeer hoppig met een matige hoeveelheid citrus in de neus.

Wij, met onze Belgische achtergrond zouden dit in de categorie IPA zetten. De Amerikanen denken daar anders over want een bier van 8,5% alc beschouwen zij niet als een IPA. Door hen wordt het als “Strong Ale” en “Farmhouse Ale” in de markt gezet. Farmhouse Ale is in België een Saison. Maar die naam zouden wij dan weer niet geven aan een bier van 8,5%. What’s in a name… ;-).

Het bier zet vol aan en heeft genoeg body om de stevige hopgift te counteren. Een smaak die uitmondt in een hopbittere afdronk. Een aangename afdronk waarin we ook een beetje gekonfijt fruit ontdekken. Een toegankelijk bier dat blijft evolueren en dus zeker een ruim publiek zal aanspreken.

Vier verdiende hopbellen! Opmerkelijk: De Eeklose brouwer Steven Pauwels week jaren terug uit naar Amerika om bij Boulevard Brewing te gaan werken. In Amerika wordt deze brouwerij als een “craftbrewer” beschouwd, naar Belgische normen is dit toch een eerder grote brouwerij. Sinds de Amerikaanse brouwerij in 2013 werd overgenomen door Duvel Moortgat is het bier van de Meetjeslander dus ook in eigen land en regio vlot verkrijgbaar

De trappistenbrouwerij van Rochefort heeft een decennialange traditie in donkere bieren. Zowel de 6, de 8 als de 10 zijn licht tot donker bruin en worden gebrouwen met dezelfde gist.Breken met die traditie is dus zeker een risico, zeker voor een brouwerij die zo hoog aangeschreven staat.

Troebel stroblond bier met een dikke witte schuimkraag die ondanks haar grove structuur mooi blijft staan. Door het troebel kunnen we moeilijk zien of er veel CO2-verzadiging is of niet.

In de geur een pittig aroma van citroengeste en perzik. We ruiken ook al een alcoholboost. De aroma’s zijn subtiel, zeker geen IPA.

Het bier zet in elk geval volmondig aan. Zoet en bitter zijn goed in evenwicht en het fruitige van het bier komt ook terug in de smaak. Er treedt ook een zekere ziltigheid op die doet denken aan gekookte groenten. Wanneer de aroma’s naar de achtergrond treden komt de hopbitterheid naar voor. Die hopbitterheid vloeit lang uit in de afdronk. Het ziltige verdringt enigszins de frisheid van de bierbeleving.

Is dit een bier voor een winteravond of eerder voor een terras? We staan wat in twijfel. Het bier past zeker in de stijl die de brouwer voorop stelt, een tripel van 8 % alc. We stranden op 3,5 hopbellen omdat we wat worstelen met het zilte. We dronken dit bier toen het juist op de markt was, dus wellicht evolueert dit bier nog in positieve zin.