De Musketeers zijn intussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde in het bierwereldje. Niet langer in Het Meetjesland als bierfirma, maar met een eigen vrij grote brouwerij in St-Gillis-Waas. Hun nieuwste telg is een variant op de Troubadour Magma: de “Tropical”.

Oranje bier met een erg dikke romige schuimkraag. Mooie kleur, maar wel vrij troebel door de rondzwevende gistdeeltjes. Mooie pareling.

In het aroma een toevloed van fruit. Abrikoos, Ananas, lychee, appel, citroen. De aroma’s zijn duidelijk afkomstig van de gebruikte dryhopping. Dit is veelbelovend. De smaak wordt overheerst door hopbitter. Wanneer er wat lucht in de mond komt komen de tropische aroma’s wel terug, maar dan wel op de achtergrond. Het bitter zet zacht aan, maar de hopbitterheid treedt steeds meer op de voorgrond en wordt naar de afdronk toe zowat de enige overheersende smaak. Dit bier rondt erg bitter af. Dit bier heeft dan ook een bitterheid van 50 EBU wat niet weinig is.

De degustatie startte euforisch, maar we missen naast de bitterheid ook wat body in dit bier. Ondanks zijn matig alcoholgehalte van 6,5 % mag dit toch iets meer body hebben. Misschien zou een echte fruitige toevoeging dit bier zelfs nog optillen tot een ongekende hoogten. Het idee van een tropische IPA, wat beïnvloed door de New England is goed, maar de bitterheid komt ons nogal agressief en houterig over. De punten zijn vooral voor de originaliteit, 3 hopbellen.

Bij het verschijnen van dit tijdschrift zie je de speciale flesjes van de Sint-Hubertusbieren overal opduiken in drankenhandels en supermarkten. Het bier is dan ook nog maar sinds 2019 op de markt en aan een stevige opmars bezig.

De flesjes zijn speciaal voor dit merk ontworpen en zijn erg stijlvol. Het etiket is beperkt tot een hals-etiketje wat het geheel een apart uitzicht geeft, maar aan info wel te wensen overlaat.

Maar belangrijker, de inhoud, het bier: Oranje amber bier met een dikke schuimkraag. Het bier is vrij troebel, ook al deden we niet alle gist in het glas. Het aroma is nogal vlak. Op de voorgrond en mout en granen. Ook groene hop komt in het aroma voor en een lichte ziltigheid. We ruiken eigenlijk bier zonder meer. De smaak is zeer evenwichtig zonder echt opvallende smaken die naar de voorgrond treden. De afdronk is zoals de hele beleving van dit bier: medium.

Met zijn 7% alc en zijn toegankelijke, maar nogal vlakke aroma en smaak, drinkt dit biertje vlot weg. Het is technisch ok, maar tegelijk ook inspiratieloos. De specifieke vormgeving zal in de winkelrekken de nodige aandacht trekken, maar de inhoud is nogal inwisselbaar. De naamkeuze “tripel” is nogal dubieus.

De vormgeving, de plotse aanwezigheid in tal van winkels en de aard van het bier verraden een commerciële insteek. Dit wordt bevestigd wanneer je op zoek gaat naar de brouwer. In eerste instantie kom je op een website die laat uitschijnen dat St-Hubertus een zelfstandig bedrijf is. Enig opzoekingswerk leert ons dat St-Hubertus onderdeel is van HLS (Horece Logistic Services) in Ternat, dat op zijn beurt deel uitmaakt van Carlsberg Importers. Daarmee zijn we bij de opdrachtgever gekomen, maar nog niet bij de eigenlijk brouwer. Die wordt zowel op het etiket als op de website goed geheim gehouden. Naar gelang de bron vinden we Du Bocq (Purnode) of Roman (Oudenaarde). En eerlijk… we gaven de speurtocht naar de producent van dit middelmatig biertje ook snel op.

De donkere dagen nodigen uit tot een donker stevig en kruidig biertje. En waarom niet eens een kerstbiertje in december?

De Kerst Pater, het eindejaarsbier in de “Pater Lieven-reeks” voldoet aan alle voornoemde criteria, dus kwam het op onze proefplank. Het etiket is best grappig aangepakt. Bijna onopvallend is de gestileerde brouwende monnik vervangen door een brouwende kerstman.

Maar goed, over naar het bier…
Donker bruin bier met een dikke licht beige schuimkraag die heel stevig blijft staan en het bier heel mooi bekroont mits voorzichtig uitgegoten. Te hard gieten resulteert in teveel schuim. Het schuim vertoont twee lagen. Heel mooi om te zien. In het aroma treedt zwarte chocolade(mout) uitdrukkelijk naar voor, ook een beetje espresso. Nogal zoetige hoofdsmaak aangevuld met kersen en zeker ook de chocolademout uit het aroma. Die beschreven smaak zet zich in één keer door en evolueert verder niet echt. De afdronk is ook eerder kort en eenzijdig.

Over het zoete zijn de meningen verdeeld. De ene vindt dit te plakkerig, de andere vindt het nog aangenaam. Voor een bier van 9% alc loopt dit wel vlot binnen. Van een alcoholbooze is geen sprake.

Het team is het er over eens dat dit bier prachtig presenteert en dat het aroma ook veelbelovend is, maar dat het daarna te weinig verrassend is om echt hoge toppen te scheren.

Wie Ambibrew al langere tijd volgt weet dat wij in het verleden verschillende keren met brouwerij De Ryck hebben samengewerkt. Nu ze een nieuw bier op de markt hebben, genoemd naar de man die de brouwerij in de 20^ste eeuw groot maakte: Clement De Ryck.

Mooi blond bier dat vrij helder uitschenkt, maar liefhebbers van wat gist kunnen zeker de gistbodem van dit hergiste bier mee inschenken. Dikke romige schuimkraag die heel sterk blijft staan.

Zacht zoetig aroma, maar het aroma is vrij gesloten onder de dikke schuimkraag. We ruiken een toets koriander, wat mout en gist. Met andere woorden. Dit ruikt naar een fris biertje zonder al te veel franjes.

Verfrissend lichte smaak met net voldoende body om dit bier wat op te waarderen. Ineens komt een stevige hopbitterheid opzetten die de volledige afdronk bepaalt en zelfs overheerst. In het aroma komt die hoppigheid niet echt naar voor, dit bier heeft geen dry-hopping. Dit bier heeft slechts 5,2% alc. Het is een lichte verfrissende doordrinker voor wie toch iets meer wil dan een pilsje en houdt van een stevige bitterheid.

Dit bier krijgt van ons een quotatie van 3,5 hopbellen.

Peter Boels is de persoon die dit bier op de markt brengt. Hij is een uitgeweken Adegemnaar die een brouwcursus heeft gevolgd. Het Meetjesland zendt zijn zonen uit… Dit moest dus wel geproefd worden door ons panel.

Vrij troebel donker blond / oranje bier met fijn wit schuim dat niet erg sterk is, maar wel een mooi laagje op het bier blijft vormen.

In het aroma een houterige geur, ook wat gebrand. De aroma’s zijn duidelijk afkomstig van de gist. Met wat walsen komt ook meer aroma vrij, een toets vanille. Aangenaam aroma. De smaak is wat zoeter dan verwacht. De smaak van de gist neemt de bovenhand en verdoezelt een beetje dat er ook ook wat

sinaas in zit. Wellicht een beetje curaçao (en wat kardemom). Het bier heeft een stevige pareling, door één iemand van het proefpanel nogal agressief genoemd. Een volle body voor een bier van 6% alc.

De smaak vloeit heel lang uit en is stevig hoppig, maar het zoete blijft ook lang hangen en dat maakt het geheel wat plakkerig. In de afdronk is er ook wat metalig. Nochtans brengt de hopbitterheid die vooral in de afdronk te merken is toch wel evenwicht.

Een degelijk bier waar zeker wat over te vertellen valt en potentieel heeft om verschillende boeiende variaties op te maken, maar op het mist nog wat fine tuning, 3 hopbellen is het verdict.

Dubuisson stond jaren gekend als de brouwer van de “sterkste bieren”. Een idee dat je bijna zou doen vergeten dat ze ook goed bier maken.

Helder donker blond bier, naar het oranje toe van kleur. Zeer compact van schuim, dik en wit romig schuim.

In de geur ruiken we een wat verouderd aroma. Jammer want dat is niet de bedoeling van dit bier. We ruiken ook een zekere citrusfruitigheid en een ziltigheid van de mout.

In de smaak komt onmiddellijk een frisse fruitige smaak naar voor. Abrikozen worden genoemd en pompelmoes. In dit bier is inderdaad sap en geste van pompelmoes gebruikt, het wordt als “Grapefruit IPA” omschreven. Over het gebruik van pompelmoes is niet iedereen even enthousiast.

De afdronk vloeit vrij lang bitter uit.

Wij kochten dit bier bij Prik & Tik Sijsele. Een drankencentrale waar we graag gaan omwille van de verscheidenheid in kwalitatieve bieren. Deze keer zijn we echter wel ontgoocheld wanneer we zien dat het bier dat verkocht wordt eigenlijk al zijn houdbaarheidsdatum overschreden heeft. Omdat dit echt geen bewaarbier is, besluiten we om dit bier niet te beoordelen. Licht troebel goudblond bier met stevig blond schuim. In het aroma frisgroene hop, vanille en

Verfrissend als aperitief, maar wel een verraderlijk kereltje.

Het eerste Britse bier was een flinke tegenvaller. Gelukkig (?) hadden we nog een tweede exemplaar op de proeftafel.

De Irish Pale Ale is een eerder troebel blond bier. Het schuim vervalt onmiddellijk.

In het aroma duidelijk citrusgeur. Maar blijkbaar is hier oudere hop gebruikt. We ruiken ook iets kazig wat opnieuw voor sommigen onaangenaam overkomt. Ook dit bier is waterachtig. Er zit wat meer smaak in als in het eerste bier door het gebruik van dryhopping. Maar het kazige aroma overheerst al gauw ook de smaak.

De negatieve aroma’s die bij beide bieren worden genoemd door het proefpanel vermelden we hier niet omdat ze niet passen in ons tijdschrift.

Bier 2 haalt twee hopbellen omdat het met het aroma toch iets interessanter is, maar als je een IPA zoekt is er toch veel beter op de markt te krijgen.

Bij Lidl werden deze zomer enkele Britse bieren in de kijker gesteld. De Britten zelf zijn nogal fier op hun “ales”, dus wij aan de slag.

De English Pale Ale is een blond bier met eerder zwakke schuimkraag. Al snel vervalt het schuim tot een dun blijvend laagje. Dat is voor een Brits bier niet erg. Het is overigens met zeer lichte pareling. Het bier heeft een gesloten aroma. We nemen in het aroma wat wilde gist waar die volgens sommige proevers onaangenaam overkomt. De smaak is licht en waterig van het begin tot het einde. De afdronk is wel hoppig bitter, maar dat is vooral omdat alle andere smaken ontbreken. In de afdronk is er nog een klein zuurtje. Waterig bier dat door niemand van het proefpannel geapprecieerd wordt.

Dit bier 1 haalt nauwelijks 1 hopbel. Dit zullen we niet meer drinken.