“Manten” zal niet onmiddellijk in het oog springen in het schap met
zijn mat-blauwe etiket waarin in sobere witte letters de naam van het bier staat geschreven.

Blijkbaar bestaat er ook varianten van het etiket die naar de stad Kortrijk verwijzen (Manten en Kalle zijn er een soort volksfiguren) en die wat meer in het oog springen.
Maar goed. Wij proeven toch blind en “you can’t judge a book by
the cover…”

Het bier is zeer donker met een beige schuimkraag.
De schuimkraag is dik en vast, maar heeft tegelijk ook redelijk grote bellen.

Het aroma is erg aangenaam met toetsen van koffie, rozijnen,
gedroogde pruimen en iets zurigs (Granny Smith?).

De smaak zet fruitig aan.
Het bier is vrij zoet met duidelijk gebrande smaken in de achtergrond.

De nasmaak van dit bier wordt steeds interessanter want we
ontdekken ook zwarte chocolade, naast de gedroogde pruimen
die we al kenden uit het aroma en een beperkte maar
aanwezige hopbitterheid.

Een heel volle en complexe ervaring bij een bier van maar 6% alc. Eén panellid vraagt zich af of dit bier niet wat meer alcohol nodig heeft om alle smaken te dragen zonder plakkerig te worden.

Een prima bier om van te genieten zonder dat het onmiddellijk naar het hoofd stijgt.

Onze enige opmerking gaat opnieuw naar het etiket.
Behalve het feit dat het ons niet echt aanspreekt bemerken wij ook de vermelding “Tripel”.
Tripel doet ons een sterk complex alcoholisch blond bier vermoeden.
Een brouwer heeft geen enkele wettelijke verplichting op dat vlak en mag dus elk bier “Tripel” noemen, maar dit schept toch vooral verwarring naar de consument.