Terwijl ik zelf reeds bijna 40 jaar geleden vertrok uit Adegem, werd ik er tijdens het weekend van 21-23 april terug volledig in ondergedompeld. Op vrijdagavond trok ik samen met mijn zussen naar de reünie in de VBS De Papaver en ook op zondag was onze familie (met uitbreiding van Viviane, (schoon)moeder van Tom en Sylvie) goed vertegenwoordigd op de Erfgoed degustatietoer. Het kwam het uitwisselen van veel warme herinneringen alleen maar ten goede!
Het door Rob uitgewerkte parcours leerde ons het erfgoed herontdekken en bracht ons van de ene (jeugd)herinnering in de andere: in zaal D’Havé vierden we onze plechtige communie en werd er getrouwd, bij Tricojoca haalde ons moeder haar stofjes waarmee ze zich voor haarzelf en voor ons aan het naaien zette, in drukkerij Cauwels, bestelden wij als jonge tieners de geboortekaartjes van onze jongste zus Sylvie, op de hoek van de Schoolstraat bevond zich mijn peuterklas in het huis van juffrouw Yvonne, pelsmaker Boels riep herinneringen op aan de herstellingen die ons moeder deed voor concurrent (?) Notteboom, in café Damberd werd door ons vader op zondag een kaartje gelegd…
Zo kunnen we nog wel even voortgaan.
In de Sint-Adrianuskerk wachtte Rob ons op en vertelde ons het “scheppingsverhaal” van een beeld van Maria. Hij nam ons ook mee naar het doksaal en zelfs nog een trap hoger in de toren. We leerden er onder meer het woord “Stilzwijgendheid” kennen en de reden waarom er slechts 3 uurwerken op de toren staan. Het was ook in deze kerk dat Viviane voor het eerst kennismaakte met ons vader en moeder, tijdens de eerste-communie-mis van Sylvie en Tom. En ze zagen dat het goed was…
Ook de rest van de tocht verliep in een gloed van nostalgie met als hoogtepunten de chiroboom en ons geboortehuis “café De Zatte Pint”, dat ook een plaatsje kreeg bij de Floris op het doksaal bij de klok uit 1831 die de torenuurwerken aanstuurde
Al twijfel ik zelf of dit wel de juiste naam was van ons café, maar ik was natuurlijk nog klein toen…
Het verhaal van de Osschaart beluisterde ik thuis, in ’t echt Oigems. Daar waren we tijdens onze tocht niet aan toegekomen.
Naast dit nostalgisch erfgoedgedeelte, wist ook het degustatieluik ons zeker te bekoren. Ik moet toegeven, zelf ben ik niet zo’n bierdrinker, laat staan bierkenner, maar de biertjes smaakten, werden aan een kwaliteitscontrole onderworpen en gerangschikt naar persoonlijke voorkeur. Bij mij belandde het Huntersbier op de eerste plaats, niet
alleen omwille van de smaak maar wellicht ook door het ganse verhaal achter het biertje.
Deze Erfgoed degustatietoer was een geslaagde activiteit en alweer een staaltje van goed
samenwerken tussen de Ambibrew-crew. Ik hoorde zelfs dat Taxi Gino enkele deelnemers ging oppikken, toen de hemelsluizen aan het eind van de namiddag net iets te vroeg open gingen.
Laat maar weten wanneer de volgende toer gepland wordt!
Nicole, zus van voorzitster Sylvie