Bij het verschijnen van dit tijdschrift zie je de speciale flesjes van de Sint-Hubertusbieren overal opduiken in drankenhandels en supermarkten. Het bier is dan ook nog maar sinds 2019 op de markt en aan een stevige opmars bezig.

De flesjes zijn speciaal voor dit merk ontworpen en zijn erg stijlvol. Het etiket is beperkt tot een hals-etiketje wat het geheel een apart uitzicht geeft, maar aan info wel te wensen overlaat.

Maar belangrijker, de inhoud, het bier: Oranje amber bier met een dikke schuimkraag. Het bier is vrij troebel, ook al deden we niet alle gist in het glas. Het aroma is nogal vlak. Op de voorgrond en mout en granen. Ook groene hop komt in het aroma voor en een lichte ziltigheid. We ruiken eigenlijk bier zonder meer. De smaak is zeer evenwichtig zonder echt opvallende smaken die naar de voorgrond treden. De afdronk is zoals de hele beleving van dit bier: medium.

Met zijn 7% alc en zijn toegankelijke, maar nogal vlakke aroma en smaak, drinkt dit biertje vlot weg. Het is technisch ok, maar tegelijk ook inspiratieloos. De specifieke vormgeving zal in de winkelrekken de nodige aandacht trekken, maar de inhoud is nogal inwisselbaar. De naamkeuze “tripel” is nogal dubieus.

De vormgeving, de plotse aanwezigheid in tal van winkels en de aard van het bier verraden een commerciële insteek. Dit wordt bevestigd wanneer je op zoek gaat naar de brouwer. In eerste instantie kom je op een website die laat uitschijnen dat St-Hubertus een zelfstandig bedrijf is. Enig opzoekingswerk leert ons dat St-Hubertus onderdeel is van HLS (Horece Logistic Services) in Ternat, dat op zijn beurt deel uitmaakt van Carlsberg Importers. Daarmee zijn we bij de opdrachtgever gekomen, maar nog niet bij de eigenlijk brouwer. Die wordt zowel op het etiket als op de website goed geheim gehouden. Naar gelang de bron vinden we Du Bocq (Purnode) of Roman (Oudenaarde). En eerlijk… we gaven de speurtocht naar de producent van dit middelmatig biertje ook snel op.