Een Vlaamse soap moet blijkbaar een eigen bier hebben en na de Slurfkes in Thuis heeft ook VTM een bier laten ontwikkelen voor Familie: Gust

Gust is een helder goud/koperblond bier met een rijke, dikke en sterke schuimkraag. Het bier heeft een stevige pareling, maar niet overheersend.

Het aroma is vrij neutraal, maar toch eerder zoet van mout en gist. Ook een zweem metalisch.

In de smaak neemt het zoete van de mout en het gistaroma de bovenhand. Het hopbitter dat eerder licht aanwezig is brengt wat evenwicht. In de afdronk komt het metalische naar voor, maar dan valt het bier helaas helemaal plat. De afdronk is weg en het is tijd voor een volgende
slok. Technisch is dit bier ok en het presenteert goed, maar daarmee is het ook gezegd. Het is duidelijk dat hier professionele brouwers aan het werk zijn die oog hadden voor de vormgeving.

Gust bekoort ons als 13-in-een-dozijn-bier maar matig en scoort 2,5 hopbellen.

Troebel blond bier met behoorlijk wat gistresidu uit de fles. Het schuim is eerder grofmazig, maar blijft aanvankelijk wel stevig staan maar vervalt vervolgens.

Heel fris fruitig aroma van mango en passievrucht. Je ruikt een heel verfrissend zoetig aroma dat eerder aan het vruchtvlees van citrusvruchten doet denken dan aan de geste ervan. Dit is duidelijk van dryhopping. Het is geen fruitbier, maar in het aroma zit bijna alleen exotisch fruit.

De smaak is licht en verfrissend. Het exotisch fruit is hier de rode draad van het begin tot het einde. Ondanks dat hier duidelijk een massa hop in gebruikt is, is het bier niet echt bitter. Het bitter houdt het bier wel mooi in evenwicht en vloeit ook mooi uit.

Naar het einde toe komt er naast het exotisch fruit, het licht hopbitter ook wat brood opzetten van de gist bij.

Een heel boeiend bier van 6,6% alc, waarvan wij inschatten dat het onder de noemer New England Ale, wordt gezet. Een beetje een hipsterbier. Wij zouden hiervan meerdere biertjes lusten op een zomers terras. Het enige minpunt, zeker voor een grote commerciële doorbraak, is het uitzicht van het bier. Het is troebel, er is nogal wat residu en het schuim vervalt ook na een tijd.

Kristalhelder blond bier (ondanks de vermelding van hergisting op de fles). Heel mooi wit schuim, sterk en duidelijk door de mout en niet puur door saturatie. Het schuim laat ook een mooie ‘Belgian Lace’ achter op de wand van het glas.

Het aroma is vrij gesloten. Wat groene hop en wat mout. Bij het walsen van het glas komt een aangenaam vleugje vanille vrij.

De smaak is verfrissend maar er zijn geen aroma’s die eruit springen. Het bier is prima in balans het bitter is aanwezig maar overheerst op geen enkel ogenblik. Verder is het wachten op de afdronk eer er evolutie te merken is. Wat voor en tegenstanders kent is een licht metallisch kantje.

In de afdronk blijft het bitter vrij lang hangen en komt ook de vanille ook weer opzetten. Een nieuwe gewaarwording is kardemom.

Wij zouden dit bier catalogeren in de “Belgian Strong Ale”, maar het wordt door de brouwer als Tripel gecatalogeerd. Daarmee heeft ons proefpanel het wel lastig. Voor een bier van 9,5% alc zit hier eerder weinig smaakevolutie in en mankeert het bier ook body. Om het een tripel te noemen ontbreekt het daarbij ook nog een zekere kruidigheid.

Een bier dat technisch zeker ok is, maar 3 hopbellen is ruim voldoende wegens het ontbreken van eigen karakter.

Licht troebel goudblond bier met stevig blond schuim. In het aroma frisgroene hop, vanille en honing. Wat mango steekt ook de kop op.

De smaak zet vol en romig aan. Een zekere ziltigheid brengt umami in het bier. Het bier wordt mooi in evenwicht gebracht met een een stevige hopgift.

De hopbitterheid vloeit lang uit met een alcoholboost.

Voor een bier van 10,5 % mocht het wel nog iets complexer zijn. De brouwer noemt dit een tripel waar wij ons wel bij kunnen aansluiten. Maar misschien verwacht de gemiddelde consument wel minder alcohol in een tripel.

Verfrissend als aperitief, maar wel een verraderlijk  kereltje.

Kastanjebruin vrij helder bier met wit schuim dat vrij snel vervalt.
Aroma van rokerige gist doet onmiddellijk denken aan een typisch Ardens Dubbelbier. Ook veel zoet van de (karamel)mout.

Ook in de smaak komt hetzelfde gistig aroma met de karamelmout onmiddellijk naar voor. Veel meer is in dit bier niet te proeven. Er is nog wat lichte bitterheid om het bier ietwat in evenwicht te brengen.

De dames in het proefpanel vinden dit een lekker aroma. Anderen vinden de rokerigheid wel aangenaam en boeiend.

Dit bier past bij een zout hapje, vooral bij zeevruchten zou dit bier wel tot zijn recht komen.

Dit bier verdient zijn punten omdat het all-round is, maar het is zoeken naar de eigenheid van het bier.

Bier dat er uitziet als witbier. Troebel en zeer licht blond.
Het bier heeft een stevige wandklevende schuimkraag.

In het aroma groene hop en een bloemige geur van de gist.
Hier zijn klassieke hopsoorten gebruikt.  (Noot van de redactie: het bier werd blind geproefd door het panel).

Het bier zet strak bitter aan en heeft een sterke saturatie wat bij het proefpanel wat verdeeldheid oproept. De bloemigheid komt ook terug in de smaak. De body van dit bier is net genoeg om de stevige bitterheid aan te kunnen. Het is die bitterheid die de rode draad van dit bier vormt.

Ook in de afdronk blijft het hopbitter lang hangen samen met wat alcohol die naar de neus stijgt.

Dit is een verfrissend lente – en zomerbier. Het is brouwtechnisch zeker in orde. Ondanks de looks is dit zeker geen witbier. Het is daarvoor te bitter en niet kruidig genoeg. Tien jaar geleden zou dit een vernieuwend bier geweest zijn omwille van de bitterheid. Intussen werd deze bierstijl ingehaald door de “tripel hoppen” en “Ipa’s”. Het bier strandt op 3,5 hopbellen want voor een bier van 9,5% alc had dit iets meer body mogen hebben.

Wanneer we vernemen dat het de nieuwe Tripel Hop is zijn we toch enigszins verrast. Het verklaart natuurlijk wel de stevige saturatie. Maar de smaakbeschrijving die bij deze hop gegeven wordt zoals “perzik, meloen en tropische kokosnoot”, die vinden wij helaas niet terug. Hooguit wanneer het bier wat warmer wordt een lichte citrustoets.

Bruin – rood bier met dikke wandklevende schuimkraag die lichtjes beige is.
In het aroma iets houtig, vanille, rozijnen en een lichte toets van gebrande mouten.
Volmondige aanzet waarin we naast het zoete van de mout ook karamelmout proeven. Ook het houtige komt terug, naar de afdronk toe krijg je ook de smaak van de gebrande mout. De bitterheid die een combinatie is van hopbitter en gebrand bitter blijft lang hangen.

Op het einde komt wel een metalische smaak opzetten die lichtjes storend is.

Een klassiek dubbel bruin bier, maar wel een erg goede variant door zijn volmondigheid die heel goed in evenwicht gebracht wordt door de combinatie van hopbitter en de toets gebrande bitterheid.

Voor een bier met 7,5% alc is dit heel romig en volmondig. In het klassieke segment zijn de trappisten meester, maar dit bier evenaart die klasse en verdient daarom 4 hopbellen.
Wanneer we vernemen dat dit inderdaad een trappist is zijn we best blij met onze eigen beschrijving. Dit zullen ze in UK niet gewoon zijn.

brouwerij Siphon, 10% alc

Zeer donker bier met licht beige schuim dat heel snel wegvalt.
Bij het openen van het flesje blijkt er ook heel weinig CO2 aanwezig te zijn.
Voor een beetje schuimvorming moet het bier erg hard uitgegoten worden.

Het aroma is vol met koffie en gebrande mouten, ook kandijsiroop in het aroma.

De smaak zet heel volmondig aan, zoet maar ook gebrand bitter.
Geen van beide overheerst en ze houden elkaar mooi in evenwicht.
We proeven naar de afdronk toe ook een licht zuurtje, wat dit bier, voor een gebrand bier toch dorstlessend maakt.
Komt dit door de geste van sinaasappel die het etiket belooft?

In de afdronk blijft dit bier boeien. Koffie, donkere chocolade en vanille wisselen elkaar af. 

Wat presentatie betreft is dit bier niet echt ok.
Er is te weinig saturatie naar onze mening en ook het schuim is te snel weg. De brouwer heeft dit bij de Quadrupels ingedeeld, maar dat lijkt ons ook niet bepaald een gelukkige keuze.
Dit is eerder een Imperial Stout.

Iemand in het proefpanel vind de zoetheid te stroperig.
De anderen vinden dat er wel evenwicht is in de smaak.

De echte bierliefhebber kijkt door de slechte presentatie van dit bier.
Velen zullen hierop afknappen, en dat is jammer want dit bier heeft wel veel potentieel.

Brouwerij Broers (Overslag)

Uitzicht:
Zwart, donker bier met dikke beige schuimkraag.
De kleur en de dikte van de schuimkraag verraden het gebruik van stevig gebrande mouten.
Eerder weinig pareling in dit bier.

Aroma:
In het aroma krijgen we vooral koffie.
Van een dergelijk bier zou je wat fruit verwachten in de geur, maar dat is afwezig. De mokka neemt de bovenhand.

Smaken:
In de smaak is ook koffie de rode lijn.
Het bier zet erg sterk aan met een stevige scheut koffie, maar de smaak valt ook snel weg.
Enkel wat zoet blijft over, daardoor komt het bier wat waterachtig over.

In de nasmaak komt de bitterheid opzetten.
Dit is een gebrande bitterheid die past bij de koffie.
Hopbitterheid is minder op te merken.

Op het moment dat dit bier de verwachtingen van het aroma zou moeten inlossen valt de smaak weg.

Hoewel het veelbelovend aanzet mist dit bier body.
Daar hebben we wel begrip voor omdat dit bier slechts 4% alcohol bevat, maar we missen wel degelijk evolutie bij de degustatie van dit bier.
De koffie houdt dit bier recht, maar zou hetzelfde resultaat niet kunnen worden geboekt met donkere mouten?

Score: 2,5 hopbellen

Helder blond bier met gist in de fles. Bij het uitgieten krijgen we een onstabiel wit schuim.

Er stijgen bijna geen aroma’s op uit dit bier.
Het heeft een heel neutrale geur op wat metalisch na.
Dit lijkt heel sterk op een pilsbier.

Bij het proeven is dit een verfrissend biertje met licht hopbitter in de hoofdsmaak.
De bitterheid blijft ook vrij lang hangen. In de afdronk komt ook wat vanille opzetten.

Het bier wordt gepresenteerd in heel aantrekkelijke speciale flesjes van 66cl.
Jammer genoeg vinden we op het flesje geen enkele verwijzing naar de herkomst van dit bier.
Ook andere info is ver te zoeken.
Op het internet worden we niet veel wijzer.
Een Gentenaar die bekend is in het nachtleven heeft het bier ontwikkeld onder de vleugels van “Néobulles”, maar de zoektocht naar de effectieve brouwerij levert weinig op.
Ergens wordt gesuggereerd dat  dit bier gebrouwen wordt in Brasserie de Gargouille (Lyon, Fr).
Na een half uurtje zoeken is ons geduld op.

Inhoudelijk heeft dit bier niets speciaals.
Het hoort volgens ons thuis in de categorie “pils”, al spreekt het alcoholpercentage van 5,8% en de hergisting in de fles dit tegen.
Na een lange discussie in het proefpanel besluiten we dit bier niet te beoordelen als een degustatiebier.
Er wordt zelfs geopperd om dit bier geen beoordeling te geven.
Uiteindelijk beoordelen we het in de categorie “pils”, wat het bier 2,5 hopbellen oplevert.