Dit bier heeft een schitterende robijnrode kleur, hoewel het bier hergist op de fles is het toch helder en blijft de gistbodem mooi in de fles. De schuimkraag wordt ondersteund door een vrij stevige pareling.

Het bier heeft een zeer boeiend aroma van rood fruit, braambessen, kruiden, hout en een scheut alcohol. Dit belooft een stevige klepper te worden.

Ook de smaak is zeer complex. Er is een zeer geparfumeerde eerste indruk en na de zoete aanzet komen vanille en rode wijn naar voor. Daarna vloeit het bier licht bitter uit, maar komt ook een ziltige
nasmaak opzetten.
Een beetje aan de zoete kant, maar wel uitgebalanceerd.
Door sommigen toch net iets te zoet bevonden.

Over deze quadrupel van 11% alc is heel wat te zeggen. Het proefpanel raakt verdeeld in fans en mensen die het bier te machtig en te zoet vinden en strandt zo op een gemiddelde score van 3,5 hopbellen. Liefhebbers van de stevige quadrupel geven dit bier echter graag een pak meer.

Ieder jaar maken de brouwers van De Halve Maan een blend van verse Straffe Hendrik Quadrupel en hetzelfde bier dat gerijpt heeft op houten vaten. Elke jaargang is dus lichtjes anders.

Matthias van microbrouwerij ’t Atelier is een naar Gent uitgeweken Maldegemnaar. De verschillende bieren van de brouwerij kregen de laatste tijd een verfrissend nieuwe look!

Donker blond, koperkleurig bier met een met een wazige kleur door de hergisting. De eerste helft van het flesje is helder. De schuimkraag is
aanvankelijk matig sterk. Bij het uitgieten moet er redelijk sterk door gegoten worden.

In het aroma vooral fruit, Luikse stroop en gedroogde abrikozen.
De smaak is zoet en volmondig. Het fruit komt sterk terug in de smaak, overheersend zoet. De smaak blijft lang hangen en evolueert naar
hopbitter.

In de afdronk ontdekken we ook een zekere peperigheid. Mooie body voor een bier van 8,5%.

Het bier is goed in balans en wordt algemeen als aangenaam ervaren.
Wat je ruikt is wat je proeft en wat in de nasmaak blijft hangen. Voor de meesten aan tafel een all-season-bier.
Ons proefpanel is het eigenlijk roerend eens over dit bier en geeft 3,5 hopbellen.

Donker bruin tot zwart bier met een licht beige schuimkraag. Het schuim staat erg sterk op het bier en vormt een mooie “Belgian Lace” op de rand van het glas en vervalt na enige tijd in een berglandschap. In elk geval een zeer sterke schuimkraag, die bij het uitgieten echter zeer goed controleerbaar is.

Van ver is al duidelijk een zeer aangenaam mokka aroma waarneembaar. Gebrande geur. Naast koffie, zeker ook donkere chocolade. Men verwacht een stevige klepper qua alcohol. Volmondig bier, door de erg zachte pareling voelt het ook romig in de mond aan. Het is verrassend zoet en mist wel wat bitterheid.

Vooral in de afdronk missen we wat bitterheid om het bier in balans te brengen. Maar wel een zeer aangenaam mondgevoel dat erg doet denken aan een mokka-ijsje voor volwassenen. Een doordrinker is dit niet, wat wellicht ook niet de bedoeling was. Dit lijkt ons wel het ideale dessertbier.

Voor “slechts” 7,5% alc is dit een bier met een zeer stevige body. Misschien wat eenzijdig door het lichte gebrek aan hop in de afdronk, maar algemeen zeer geapprecieerd door onze proevers. Sommigen denken dat een kleine verhoging in het alcoholvolume het bier ook ten goede zou komen.

Het panel geeft uiteindelijk na lang beraad 3,5 hopbellen. De Oosteke brouwerszijn begonnen als hobbybrouwers en hebben intussen hun eigen erkende microbrouwerij. Voor de grotere brouwsels werken ze samen met andere artisanale brouwerijen. Hun website verwijst daarvoornaar Contreras.

De Musketeers komen hier wel eens meer aanbod in ons tijdschriftje. Maar ja, ze brouwen dan ook bier in de hogere regionen en bieden zowel classics als nieuwe innovatieve bieren aan. Niet moeilijk dat wij ons er vaak (en graag) laten aan vangen!

Dirty Talk may turn your days into nights. and your nights into misty memories. Cheers!

In het glas zien we een troebel blond bier met een stevige witte schuimkraag en een beheerste, statige pareling.

Bij het uitgieten komt een duidelijk citrus-aroma ons al tegemoet. Hier hoef je niet te twijfelen aan de stijl. Dit is een IPA waarbij niet bespaard is op de citrushoppen in de dry-hopping. Na de tasting bekijken we het etiket en zien we dat er maar liefst 4 citrus-hoppen zijn gebruikt waaronder Amarillo en Citra.

De smaak is mooi bitter, zonder plakkerigheid maar met een stevige body voor eenbier van 6,5% alc. Een stevige body wil niet zeggen dat het erg complex is. De rode lijn in het bier is en blijft het citrus-aroma dat in de body vooral aan pompelmoes doet denken. Een explosieve IPA wordt gezegd. Aanvankelijk vinden sommige leden van het proefpanel het bier te strak bitter, vooral in de afdronk die lang blijft hangen. Maar naarmate het bier wat warmer wordt in het glas komen de moutige smaken meer naar voor, ze temperen de bitterheid en maken het bier toegankelijker.

Dit bier werd in 2020 ontwikkeld door The Musketeers in samenwerking met Nick Bril van restaurant The Jane en was oorspronkelijk exclusief daarvoor bestemd. Hier en daar kun je het ook eldersop de kop tikken.

De info op het etiket is zeer correct en stemt overeen met onzewaarnemingen. Er is op geen euro gekeken voor de afwerking want naast een etiket is het flesje ook nog eens in een kleurrijke wikkel gestoken. Het moet gezegd, we vinden de wikkel unaniem aantrekkelijker dan het etiket.

Misty IPA? Bij sommige brouwers zouden we denken aan een mislukte IPA die ze toch proberen te slijten, maar niet in dit geval. Een dergelijke grote hoeveelheid hop toevoegen om te dry-hoppen (koud hoppen na het brouwproces) resulteert in een vrij troebel bier. Voor het volle body-gevoel isblijkbaar ook rogge en tarwe toegevoegd. Ook die granen geven een troebel resultaat. Bedoeld troebel dus, en daar zijn we helemaal niet tegen!

Ons verdikt van 3,5 hopbellenis wel vrij streng. Eigenlijk is er niets fout op dit bier aan te merken, zeker voor liefhebbers van de sterkere IPA. Alleen menen we dat het IPA-rek wel stilaan vol is geraakt.

Vrij troebel blond bier met een sterke schuimkraag. De schuimkraag is onderaan vrij grof, ondersteund door de sterke pareling. De bovenzijde van de schuimkraag vervalt in een maanlandschap.

In het aroma vooral hop. Zowel groene hop zoals gekookt in de brouwerij als verfrissende citrushop in het aroma.

Wat weinig body. De smaak valt vrij snel weg en dat komt niet echt overeen met de ervaring in het aroma. Waarbij de verwachtingen toch hoog gespannen waren. Na het dipje van de smaak komt een lange bittere afdronk.

Een verfrissend terrasbiertje dat bij iedereen in de smaak zal vallen maar behalve het aangename aroma geen echt grote verrassingen biedt.

Wij stranden met wat goede wil op 3,5 hopbellen.

Armand is vernoemd naar Armand Desplenter. De vader van de huidige zaakvoerster van de brouwerij, Ooit CEO van brouwerij RIVA en bezieler van de kasteelbrouwerij Ter Dolen. Armand Desplenter overleed in 2014.

Gesluierd blond bier met een stevige bruis. Het schuim is wit en gemiddeld sterk. Mooi wandklevend. Presenteert mooi.

Gesluierd blond bier met een stevige bruis. Het schuim is wit en gemiddeld sterk. Mooi wandklevend. Dit biertje presenteert zich alvast mooi.

In het aroma ontdekken we heel wat fruitige zoet / zurige componenten. Wat appelcompotte en ook vanille wordt genoemd. Vanille komt meer naar voor naar mate het schuim zakt. Stevig alcohol in de neus.

De smaak is gebalanceerd tussen zoet en bitter. Een zekere kruidigheid beheerst de smaakbeleving. Kruidnagel of kaneel, in elk geval hebben we een peperig gevoel.

In de afdronk een mooie hopbitterheid, gecombineerd met de subtiele kruidige toets en het zoete dat het bier in balans houdt. Naarmate onze smaakervaring vordert denken we zelfs aan iets infused, deels omwille van de alcoholboost.

Dit bier is toegankelijk genoeg maar heeft ook zeker genoeg karakter om niet weg te zinken in het moeras van blonde bieren. Wel voor wie liefhebber is van een stevige klepper van 10% alc.

Lezers met een goed geheugen herinneren zich dat we deze Gouden Carolus Imperial Blond al eens proefden toen hij juist op de markt was. Eigenlijk kwam deze kerel dus per vergissing weer op de proeftafel. Maar
het is een klasbak en dan geeft dat niet. Bovendien is het wel boeiend om de smaakbeschrijving van toen eens te vergelijken. Gelukkig schreven we toen bijna hetzelfde.

Zoals vermeld in de rubriek “Biernieuws” proefden we al de eerst batch van de Burning Skoll die gebrouwen werd bij De Feniks in Heule. Maar nu deden we de proeverij dus over met een volgende batch gebrouwen in brouwerij De Graal (Brakel). Het proefpanel proeft overigens altijd blind, dus objectiviteit is gewaarborgd.

Het bier giet wat moeilijk uit door een hevige schuimkraag. Eens dat volbracht staat er een mooi en stevig schuim op dit bier van oranje blonde kleur. Het bier is een beetje troebel maar we zien toch een mooi gedoseerde pareling.

De dikke schuimkraag laat aanvankelijk het aroma moeilijk passeren. Het enige wat we echt in de neus krijgen is de geur van de gist die we wel herkennen als een korrelgist die we ook nog gebruikten. Later wanneer de schuimkraag wat zakt krijgen we toch meer aroma’s in de neus en daar duikt ook de gember op. De gember, wat dit bier tot “Spicy Saison” maakt zal alleen worden opgemerkt door de aandachtige proever en had voor ons ietsje meer uitgesproken aanwezig mogen zijn. Al kan dat natuurlijk snel overheersen.

De smaak is hoofdzakelijk hopbitter, maar toch fruitig. Nu pas komen alle aroma’s in de mond vrij en krijgt dit biertje van 7% alc toch nog de complexiteit die het betracht; In de mond komen de aangename fruitige aroma’s van perzik en abrikoos (snoepof geconfijt) vrij. In de afdronk komt de gember in de keel terug al is de afdronk toch in de hoofdzaak hopbitter. We proefden de eerste en de huidige batch niet naast elkaar. Of er erg veel verschil in zit kunnen we dus niet zeggen. Volgens ons kwam de gember en de fruitigheid in de huidige batch toch iets meer naar voor.

Dit bier zal voor velen in de smaak vallen en zal vaak beschouwd worden als een blond doordrinkertje. Maar de echt aandachtige proever zal toch iets complexer gewaar worden wat ons uiteindelijk doet overhellen naar 4 hopbellen.

Het is zomer dus moet een fruitbiertje misschien eens kunnen? We gieten dit donker rode bier uit in het glas en zien aan het roze schuim dat het inderdaad een fruitbiertje betreft.

De zachte pareling ondersteunt de schuimkraag net genoeg. Voor een fruitbier is dit behoorlijk donker rood. Zou het basisbier een amberkleurig bier zijn?

Het aroma bevestigt wat we zien. Een zoet fruitbier met kersen, snoepkersen vooral en marsepein.

De smaak is kunstmatig zoet en nogal plakkerig. Een glaasje water hierbij misstaat niet en dat lijkt toch niet de bedoeling te zijn van een zomers fruitbiertje. In de afdronk, weer de snoepkersen en een lichte hopbitterheid.

Algemeen is dit een weinig verrassend, eerder typisch kunstmatig aangezoet fruitbier. Het haalt de gemiddelde score van 3 hopbellen niet omdat het nogal plakkerig is en daardoor zijn verfrissend karakter verliest en omdat een bier met die beperkte smaakbeleving geen 8% alc hoeft te hebben. Brouwerij Huyghe dreigt hiermee het sterke merk van Delerium Tremens toch wat uit te hollen.

Door een verwarring hadden we in juli twee biertjes van de maand. Niet erg! Beter twee dan geen.

Beerstorming is een kleine microbrouwerij die zich toelegt op brouwsels op vraag van derden. Er worden workshops georganiseerd waarbij groepen zelf aan de slag kunnen in de brouwerij. Voor grotere hoeveelheden werken ze samen met andere brouwerijen. De Pam’La is een eigen creatie van de brouwerij.

Het donkerblonde bier oogt mooi met een rode, oranje schijn. Het gesluierde bier heeft een dikke sterke schuimkraag.

Het fruitige aroma komt aangenaam over. We ruiken ook duidelijk de pompelmoes waarvan de zeste ook daadwerkelijk in het bier gebruikt is.

De smaak valt voor ¾ van het proefpanel dan weer tegen. Opmerkingen zijn: “leeg van smaak”, “te weinig body”, “valt een beetje plat” en “Te weinig body voor Pam’la haar pompelmoez’n”. Een ander lid van het proefpanel vindt dit dan weer een zeer verfrissende doordrinker en is wel gewonnen voor het bier.

De afdronk is strak bitter. De brouwer catalogeert het bier zelf als “Grape Fruit Pale Ale” De meningen in het proefpanel zijn zeer verdeeld.Iedereen is het er over eens dat het bier mooi presenteert en een veelbelovend aroma heeft, maar de meesten vinden dat dit bier te weinig body heeft voor een bier van 6,5% alc. Eén iemand is fan en daardoor heeft de Pam’La alsnog een gemiddelde score.

B.O.M. (Belgian Original Maltbakery) bekleedt een apart plaatsje tussen de Belgische brouwers. Eigenlijk is het een ambachtelijke kleine mouterij. Ter plaatse in Roeselare kun je dus niet zien hoe bier gebrouwen wordt, maar wel hoe graan gemout wordt.

De mout dient uiteindelijk om bieren te brouwen. Daarvoor doen de brouwers van B.O.M.Brewery beroep op verschillende commerciële brouwerijen. De brouwers in die brouwerijen ontvangen een moutpakket waarvan ze zelf de samenstelling niet kennen en gaan ermee aan de slag. De bieren komen op de markt onder de merknaam Triporteur en met de regelmaat van de klok komen er “speciallekes” op de markt, die nadien ook weer verdwijnen. Boeiende brouwerij dus…

Ieder jaar wordt ook een “Vintage” gebrouwen. Die laat men rijpen op eiken schilfers die ter plaatse gebrand worden. De Vintage 2021 is een beetje oldskool amberkleurig, het dikke schuim plakt aan het glas en vormt een mooie “Belgian Lace”. De pareling is goed gedoseerd.

Het aroma heeft het aanvankelijk wat moeilijk om door de dikke schuimkraag te komen. Daarna krijgen we wel een complexe veelbelovende geur. We ruiken zure kersen snoepen, kardemom, praliné,… Bij het opnieuw ruiken zijn er steeds nieuwe geuren te ontdekken … boeiend.

De smaak zet zoet en zacht aan, ook nu komt de complexiteit maar na een tijdje tot zijn recht. We denken aan een whisky infused. Is hier wat geturfde mout gebruikt? Een metallische smaak komt ook wel naar boven. De afdronk vloeit bitter uit met weer dat beetje gebrand of geturfde.

Geen verfrissende dorstlesser, maar wel heel lekker en complex. Correct gebrouwen bier, dat al bij al goed binnen loopt. Een wolf in schaapsvacht met zijn 9,2% alc. Het etiket is karakteristiek in lijn met de andere “Triporteur” bieren met een nogal drukke cartoon. Wij vinden dat cartoons niet echt de eigenschap hebben om kwaliteit uit te stralen. Zeker in dit geval is dit dus onverdiend. Wij zouden dit catalogeren als quadrupel, maar daarover valt te discussiëren en eigenlijk maakt niet veel uit. Het is een zeer goed bier