Dit bier is amberkleurig en helder.
Er is eerder weinig schuim.
Het uitzicht van het bier doet denken aan Palm.

In het aroma ruiken alle leden van het proefpanel vers gemalen mout.
Die geur overheerst, maar laat toch nog een beetje toetsen van fruit toe.

De smaak is opnieuw uitgesproken moutig, zoals ook in het aroma: vers gemalen mout.
Het is wachten tot de afdronk wanneer toch een vrij stevige bitterheid optreedt die nog even blijft hangen.

Het bier is gepresenteerd in een mooi vormgegeven 75cl fles en biedt met 5,8% alc een goed alternatief voor wie eens iets anders wil drinken dan een pilsje.
Toch laat het beperkte smakenpallet ons niet toe dit bier meer dan 2,5 hopbellen te geven.

Dit is het laatste bier dat onze voormalige voorzitter Pieter-Jan voor zijn overlijden zelf brouwde. Een stevig blond bier waarvan wij nog enkele flesjes in voorraad hebben en die voor ons van grote waarde zijn.

Na 5 jaar wilden wij toch wel eens weten of dit bier de tand des tijds doorstaat en openden één van de flessen.

Het resultaat was een zeer helder bier met koperkleur. Het dikke wandklevende schuim vervalt tot een blijvende laag wit schuim.

In het aroma ruiken we al duidelijk de tekenen van de veroudering. De portorisatie is al goed ingezet en de geur van noten (eigen aan porto) overheerst.
Ook in de smaak overheersen nu het hout en de noten, waar dit vroeger een sterk blond bier met bittere afdronk was. De bitterheid is nog aanwezig, maar is naar de achtergrond verdrongen en wordt vooral in de afdronk waargenomen. Ook de alcohol komt steeds sterker naar voor naarmate de afdronk nadert.
Bij sommige proevers valt dit bier wel degelijk in de smaak.

Pieter-Jan schuwde de hoge alcohol-percentages niet en bovendien hadden de bieren die we in die periode brouwden meestal een hoger alcoholpercentage dan voorzien. Het alcoholgehalte in dit bier is ons onbekend, maar dit zou mogelijk meer dan 10% alc zijn.

Gezien de portorisatie stellen sommige proevers zich de vraag of dit nog bier kan genoemd worden en of het niet beter in een klein glaasje als degestief kan gedronken worden.

Vergeef ons misschien enig favoritisme als we dit bier 4 hopbellen geven.

Tijdens de eerste Wereldoorlog besloten de Belgische brouwers achter het front om de Britse soldaten die tijdens de eindejaarsperiode hun familie en thuisland moesten missen te voorzien van een bier naar Engelse stijl en van betere kwaliteit.

De Belgische brouwerij(groep) met Britse roots Anthony Martin al enkele jaren in ere houdt in navolging van de Schotse brouwerij Fountain Brewery (Edinburgh) die het bier gedurende meer dan 50 jaar op de markt bracht.

De Gordons X Mas-ale is, samen met de Dobbel Palm uitgegroeid tot dé klassieker onder de eindejaarsbieren.

Eindejaarsbieren zijn geen bierstijl op zich.
Ze kunnen zowel donker als blond zijn, maar velen spiegelen zich graag aan deze donkere klassieker.

Dit bier van 8,8% alc is diep donker bruin met in de verte een rode schijn.
Voor één keer kunnen we vergeven dat het bier niet hergist op de fles.
Het bier is gebaseerd op een Brits recept en daar bestaat de traditie van hergisting niet.
Het schuim is dik mousserend en licht gebroken wit en blijft lang staan.
De pareling is mild.

Een complex en rijk aroma vult de neus met caramel zoals in de snoepen van “Werthers Echte”, koffie en rijp fruit.
Het gist-aroma wordt herkend, maar niet benoemd.
Een lid van het proefpannel meent een Guinness-gist te herkennen.
Bij bekendmaking van de Gordons wordt instemmend geknikt.

De smaak zet zeer vol aan en blijft volmondig en complex, maar ondanks het zoete van de mout en caramel toch mooi in evenwicht.
De milde bitterheid is een combinatie van gebrande koffie-achtige bitterheid en hopbitterheid.
De bitterheid blijft samen met de karamel, opnieuw zoals in de “Werthers Echte”, vrij lang hangen in de nasmaak.
Het proefpanel is het eens dat dit een kwalitatief sterk bier is, “Af” en “uitnodigend om er nog eentje te
drinken.“

Je moet uiteraard wel houden van een zoet sterk bier om dit te kunnen appreciëren.
Probeer dit bier eens in de plaats van een dessert met koffie!

De brouwerij Bosteels geeft elk van hun bieren een eigen verhaal mee, denk maar aan Tripel Karmeliet en Deus.

Rond dit bier wordt het verhaal verteld van een herberg waar de koetiers hun dorst kwamen laven en waarvoor de herbergier een speciaal glas had ontworpen.
Kwak is vooral bekend om zijn originele “Koetsiersglas”. You like it or you hate it…

Maar wij proeven elk bier uit een Ambibrew-glas zonder vooraf te weten om welk bier het gaat voor een zo objectief mogelijke beschrijving.

Dit bier is helder (geen hergisting op de fles) en amberkleurig.
Het heeft een witte schuimkraag die heel snel vervalt.
In het aroma nemen we vooral gekarameliseerd fruit en rijpe bananen waar.
Een aangenaam aroma.
Het aroma van banaan wijst op een vers bier.
De smaak zet vrij zoet en moutig aan.
De smaak wordt gedragen op alcohol en de lichte hopbitterheid komt pas laat opzetten, maar houdt wel lang aan.
Een goed bier, maar in onze ogen geen hoogvlieger omdat het bier veel rijker zou kunnen zijn als het hergistte op de fles .
Bovendien is 8,4% alcohol vrij veel voor een weinig complex
bier.

3 Ambibrew-hopbellen dus.

Deze maand proefden we een bier waar je een beetje geduld voor moet oefenen. Rodenbach die tussen 15 en 20 jaar oud is.

Het bier zat in een fles van 3 liter op kurk.

Bij het openen van de kurk ontsnapt nog CO2, wat een goed teken is.
Maar toch lijkt het ons eerder weinig te zijn.

Het donkere bier met de typische rode schijn en gebroken witte schuimkraag vult het glas.
Aan het uitzicht van het bier is op het eerste zicht niets veranderd in al die jaren en ondanks de matige pareling blijft de schuimkraag nog stevig staan.
We nemen een complex en veelbelovend aroma waar met de zurigheid van groene appels en krieken maar ook hout (eik?).
Het aroma doet ons denken aan een oude Goudenband van Liefmans die we vroeger ooit dronken.
De smaak zet aan met vooral gebrande karamel.
Op de achtergrond (onverwacht weinig) een lichte zurigheid en in de verte wat bitterheid.
De zeer korte smaakervaring eindigt met een beetje melkzuur.

Het aroma was veelbelovend, maar die beloftes werden niet ingelost door de smaak.
Jammer.

Dit bier van brouwerij Roman heeft een vrij opvallend etiket met zilvergrijze achtergrond.
Bij de ontwikkeling van het bier in het voorjaar van 2011 werd duidelijk niet alleen aan het recept gedacht, maar ook aan de nodige marketing. Afgewerkt etiket, bijhorende kroonkurk, mooie glazen…
Het bier zelf is blond en vrij helder hoewel het hergist op de fles. Het parelt sterk en heeft
een fijn witte sterke schuimkraag.
Dit is duidelijk een type “Belgian Strong Ale”. In het aroma ruiken we al iets metalisch, hop en op de achtergrond wat fruit (perzik?).
In de smaak valt vooral het metaal op. Een smaak die in zowat alle bieren van brouwerij Roman
voorkomt (Ename, Sloeber). Deze smaak is nogal overheersend en storend want voor het overige is dit een prima biertje. De smaak evolueert van moutig en “vol op de tong” naar hoppig met een zeer lange hoppige afdronk.
Naar onze mening is dit een fris doordrinkbier. Dit bier kreeg onlangs in Het Nieuwsblad 4 sterren, maar voor ons was het metaal te storend en het “wow-gevoel” bleef weg.

Qua kleur is dit een zeer donkerbruin bier, wat men uiteraard van een Chocolade Stout mag verwachten.
Bij het brouwen van dit bier voegt men pure chocolade toe.
De complexe geur doet denken aan koffie, chocolade, appel , mokka,
banaan.
Verschillende smaken worden waargenomen maar overheersend is dit toch een gebrand, rokerig bitter bier.
Ietwat buiten verwachting is er bijna geen zoetigheid in waar te nemen.
De Chocolade Stout heeft slechts een alcoholpercentage van 6.5% en naar onze mening mist dit bier wat “body”.
Dit bier is duidelijk voor de liefhebbers van uitgesproken donkere smaken.

Dit bier van slechts 4,8 % alc is blond en lichtjes troebel.
Het bier is duidelijk hergist in de fles en heeft een koudetroebel die wegtrekt als het bier warmer wordt.
We zien een fijne witte schuimkraag die als een blijvend laagje op het bier staat.
De aroma’s komen beperkt vrij, maar toch herkennen we citrus, abricoos en een lentebloesem naast een beetje hop.
Een eerste aanwezige in het proefpanel herkent al de gist van Westmalle (die voor de drie bieren dezelfde is).
De smaak is verfrissend maar heeft wat weinig body. Dit is een lichte dorstlesser met een lichte, maar duidelijk aanwezige hopbitterheid. In de nasmaak komt opnieuw de fruitigheid (abricoos) naar voor.
Dit is het derde en minst bekende bier van de trappistenpaters van Westmalle. Het bier is eigenlijk bedoeld als refterbier binnen de abdij zelf en wordt zeer beperkt te koop aangeboden
aan de abdij en in eentaverne in de buurt.
Zoals u wellicht in de vorige editie van Ambibrew las kregen wij onlangs de gelegenheid om de
brouwerij van Westmalle te bezoeken en bij die gelegenheid schaften wij ons een bakje aan.

Dit bier werd gebrouwen voor het (intussen gesloten) beste restaurant ter wereld: El Bulli. De brouwers, de chef van het restaurant en de sommelier bogen zich samen over het recept. Wij benieuwd dus, nog aangemoedigd door het chique uitzicht van de fles waaraan een klein boekje met uitleg bevestigd is.

Het bier is eigenlijk een kruising tussen een lagerbier en een witbier en werd volgens het boekje speciaal gebrouwen om bij eten te passen.

Het bier is blond en vertoont een koudetroebel die (uiteraard) verdwijnt waneer het bier iets warmer wordt. De schuimkraag is wit en zeer onstabiel.
Het aroma is rijk voor een bier van 4,8% alc. Vooral fruit en kruiden springen in de neus. In het fruit herkennen we citrus en abricoos en een frisse bloemigheid.
De smaak is zeer verfrissend maar het bier heeft erg weinig body. Noch mout, noch hop komen echt naar voor. Het is afwachten tot de nasmaak eer dit bier weer zijn aroma’s van kruiden en fruit vrij geeft.

Een lekker verfrissend doordrinkbiertje dat wellicht goed past bij een lichte maaltijd (asperges, vis…) maar van een bier gebrouwen voor het beste restaurant ter wereld hadden we toch een andere smaakervaring verwacht.

In juni 2010 proefden wij de Waterloo 7 Tripel als biertje van de maand.

We konden niet echt lovende kritieken schrijven en sloten ons verslag af met “Wellicht proeven wij de andere varianten niet meer.”
Maar eens te meer blijkt Ambibrew vergevingsgezind (of moet dat zijn: kort van geheugen) en dus proefden wij in mei de Waterloo 8 Dark.

Het zeer donkere bier van 8,5% alc heeft een diepe rode schijn en een fijne beige schuimkraag
die sterker is dan die van de Tripel.
Het aroma is vrij gesloten, enkel wat fruit (druiven) trotseert de schuimkraag.
Het bier zet zeer volmondig en vrij zoet aan.

De smaakervaring is vrij kort. Na de zoete aanzet
komt alcohol opzetten en een zeer lichte hopbitterheid.
Totaal geen gebrande bitterheid. Het bier lijkt wat uit evenwicht en daardoor vrij plakkerig.

Alweer niet bepaald een groot succes, al zijn de meningen van het proefpanel meer verdeeld.
Iemand wil het nog een kans geven in de winter bij de haard.
Voor anderen ontbreekt complexiteit en verrassing

Mochten we alsnog de andere varianten van het Waterloo bier nog proeven laten we zeker iets weten ?.