Ook voor het derde seizoen van het Eén-programma Tournée générale komt er een biertje op de markt.
Dit jaar een tripel van 8,5% alc.

De vormgeving van de 75 cl-fles op kurk sluit aan bij de vorige jaren en is dus stijlvol.
Het etiket is ook vrij informatief over de gebruikte ingrediënten.

Het bier is helder blond alleen op het laatste zou een beetje gist een sluier in het bier kunnen
veroorzaken.
Het witte schuim is matig maar er blijft wel een laagje op het bier.
De pareling is vrij sterk.

De eerste kennismaking met het aroma doet denken aan pils (ook Jupiller Tauro wordt genoemd) en Saaz-hop.
Wat niet vaak voorvalt bij een bier is dat je meerdere keren kunt ruiken en nog andere aroma’s vaststellen.
Bij dit bier ruiken we de tweede keer duidelijk vanille en zoete kruiden.

De smaak is verfrissend maar zonder verrassingen.
We proeven een afgerond bier met een hint van thee van rode vruchten
De smaakervaring blijft echter eerder vlak.
Opnieuw wordt Jupiller Tauro genoemd als referentie, wat toch niet echt vleiend is voor een bier dat zich “Premium Tripel” noemt.
In de afdronk duikt een zachte hopbitterheid op die droog wegtrekt.
Correct foutloos bier waar je meer dan eentje kan van drinken maar voor verrassingen is de smaakervaring iets te vlak.

Dit bier is een beetje kleurloos in het grote aanbod tripels dat al bestaat.

De Scheldebrouwerij is ontstaan uit een gilde van Nederlandse hobbybrouwers.
De bieren van de Scheldebrouwerij worden doorgaans op gejuich onthaald bij bierliefhebbers.

In de winkelrekken vind je de bieren van de Scheldebrouwerij wel eens, ze zijn te herkennen aan de mooie potloodtekeningen op de etiketten.

Een erg donker bier vult ons glas.
Naar het licht gehouden onderscheiden we een rode schijn.
Om te kunnen genieten van de schuimkraag moet je flink doorgieten.
Dan krijg je een fijnmazige blijvende beige en wandklevende schuimkraag.

Het aroma blijft vrij gesloten, wat je niet meteen verwacht van een dergelijk donker bier.
Naar mate het bier wat meer op temperatuur komt ruiken we rozijnen, rood fruit en in de achtergrond een licht gebrand aroma.

Het bier zet niet zoet aan. Het heeft een opvallend fijne pareling.
Dulle Griet is geen smaakbom maar een verfrissend bier waarvan je er meer dan eentje kunt drinken.
We proeven een beetje koffie en in de afdronk krijgen we een fijne hoppigheid een een smaak die doet denken aan de snoepen van “Roodhooft”

Onze voorzitter is onmiddellijk verkocht voor dit biertje.
Wij citeren hem graag even: “bier zoals het moet zijn, dat je niet snel beu raakt”.
Anderen in het proefpanel zijn van mening dat het net iets voller had gekund.

In elk geval een prettig biertje dat met zijn 6% alc en verfrissende smaak lekker wegdrinkt.

Het winterbier / nieuwjaarsbier met van Dupont met de toepasselijke naam trok onze aandacht.
Dit door de goede faam van de brouwerij en de flesjes van 37,5 cl op kurk.

Het bier is goudgeel en heeft een stevige schuimkraag dat in een bergstructuur trekt.
Aanvankelijk is het bier vrij helder, maar er zit een ruime gistbodem in.
Na het uitgieten kunnen we zien dat de flesjes lange tijd hebben gelegen.
Restanten van de gistbodem zijn namelijk te zien op de zijkant van de fles.

Al bij het uitgieten valt ons het aroma op.
Dit ruikt naar geuze, stro, en mout.
Een aantrekkelijke geur voor een geuzeliefhebber en gezien het flesje wekt dit wel wat verwachtingen.

Wanneer we het bier proeven stellen we vast dat er geen
zurigheid te bespeuren is.
De smaak kan duidelijk refereren naar de Saison van Dupont.
Verfrissend, hoppig en met een lange hopbittere afdronk.

Een lekker bier maar het lost de gewekte verwachtingen niet helemaal in:
– 9,5% alc, daarvoor verwachten we net iets meer complexiteit in de smaak;
– het veelbelovende aroma komt in de smaak nauwelijks terug;
– volgens het etiket (en dat zien we ook aan het flesje) heeft dit bier 12 maanden in de kelder van de brouwerij gelegen.
Een echte meerwaarde in de smaak van het bier hebben we daarvan niet teruggevonden.

We bewaren een paar flesjes voor de zomer.
Wellicht komt het op een zomerse dag meer tot zijn recht.

En misschien heeft dit bier ook wel potentieel als bewaarbier.

Wie dit bier uitgiet moet zeker denken aan een stout of een porter.
Het bier is erg donker bruin tot zwart en heeft een beige schuimkraag.
Een opvallende schuimkraag want in eerste instantie is het schuim nogal grootmazig, maar het schuim zakt en vormt dan een dik fijn schuim dat het bier lang siert.

Om de helderheid te beoordelen is het bier te donker. We zien wel een stabiele rustige pareling.

Het aroma is niet echt uitgesproken.
We ruiken wat moutig zoet en wat gist.
We nemen aan dat de geuren verborgen zitten onder de dikke schuimkraag.

Dit bier is verrassend licht van smaak, veel lichter in elk geval dan het uitzicht doet vermoeden.
Zeker geen gebrande smaken, op een zweempje koffie na.
Het bier is overwegend zoet van bij de aanzet tot de afdronk.
Daartussen komt een zekere ziltigheid opzetten.
Bittere smaken, zowel hopbitterheid als gebrande bitterheid die je bij een bier dat zo donker is toch zou verwachten zijn ver te zoeken.

De afdronk is kort en zoetig.

Het panel noemt dit een bier van tegenspraken.
Het uitzicht laat een smaakbom vermoeden, maar de smaak lijkt eerder op een doordrinkbier.
De smaak doet een doordrinkbier vermoeden, maar het bier heeft 9% alc. We blijven een beetje verweesd achter.

Het proefpanel krijgt het flesje te zien na de degustatie.
Mocht je kunnen discussiëren met een flesje was het wellicht gebeurd.
Dit zou (of is daadwerkelijk) het eerste bier moeten zijn waaraan porto is toegevoegd.

Reactie van een panellid: “Porto? Welke porto? (proeft)… ‘tja, als je het weet misschien… Nee, toch niet”.

Dit bier verdient volgens ons 2 hopbellen.
Niet omdat het slecht bier is, maar het lost de gecreëerde verwachtingen niet in.
Niet de verwachting die het uitzicht schept, niet de verwachting die het flesje schept en de website…
Mocht je met een website kunnen discussiëren…

Uiteindelijke quotering van het proefpanel: 4,5 hopbellen.

Nee, hierboven staat geen hopbelletje teveel en nee, Ambibrew is ook niet minder streng geworden.
De Gulden Draak 9000 Quadruple die we (zoals altijd blind) proefden maakte het proefpanel onverdeeld gelukkig.

Helder amberkleurig bier met een middelmatige schuimkraag die ondersteund wordt door een gezapige, maar duidelijk aanwezige pareling.

Zo veel dronken we er nu ook weer niet…
Het aroma is rijk en fruitig. Het wordt gedragen op alcohol, niet verwonderlijk als je weet dat dit bier 10,5% alc bevat.
We ruiken opgelegde pruimen, rumtopf wordt genoemd, en rood fruit.

De smaak is rijk en complex.
Een warm gevoel van alcohol doet denken aan toetsen van cognac en likeur, maar het geheel blijft toegankelijk.
De smaakervaring is gebalanceerd zoet en de aroma’s van ingelegde pruimen en rood fruit treden weer op.
Bitterheid speelt slechts een bijrolletje om het bier evenwichtig te houden.

De afdronk blijft lang hangen.

Met zijn 10,5 % alc is dit een biertje om langzaam te degusteren.
Eén panellid vindt de alcohol iets te geprononceerd.
Dit bier is een prachtig dessertbier voor wie eens iets anders wil dan koffie.
Ook in combinatie met veel vleesgerechten zal dit biertje stevig zijn mannetje staan.

5 hopbellen zijn uiteraard alleen voorbehouden aan bieren die ons van onze sokken blazen.
Waarom de Gulden Draak Quadrupel dan geen 5 hopbellen verdient horen we u denken.

Om 5 hopbellen te halen mist dit biertje een beetje een element van verrassing, en dan is er de kwestie van de gist.
Bij het uitgieten is dit bier kristalhelder, hoewel vermeld staat dat dit bier hergist (met wijngist volgens de website).
Het petieterig druppeltje gist dat je dan toch uit de fles kan wringen brengt dan ook weinig of geen meerwaarde.

Tip van één van de panelleden: Dit bier in flessen van 75 cl op de feesttafel bij het hoofdgerecht en schenken in wijnglazen zodat de geserveerde hoeveelheid kleiner is en minder afschrikt.

Bij Corsendonk gebruiken ze voor één keer niet de gebruikelijke termen “blond”, “bruin” en “tripel” om hun verschillende types van abdijbieren te onderscheiden.
De Corsendonk Agnus is een blond bier van 7,5% alc en situeert zich dus in het segment van de tripels.

Een blond bier dat licht gesluierd tot vrij troebel is vult ons glas.
De troebelheid is afhankelijk van de hoeveelheid gist die in het glas gegoten wordt.
Dit is al een pluspunt: dit bier is degelijk hergist, en niet met een beetje “showgist” verrijkt.

Het bier vertoont een sterke witte schuimkraag en een sterke pareling.

Een aangenaam aroma bekruipt onze neusgaten.
Duidelijk hop en subtiel wat kruiden zoals die van een witbier, koriander en curaçao.

De smaak zet zacht hopbitter aan en is mooi in evenwicht.
Dit zet aan als een prima dorstlesser.

Wie meer gist in het glas heeft proeft een voller bier waar het moutzoet meer op de voorgrond treedt.
De smaak evolueert langzaam naar een mooie droge hopbittere afdronk met op de achtergrond toch weer een beetje kruiden.

De mooie styling van de fles en het glas maken het plaatje compleet.

Een prima dorstlesser, ideaal als aperitief. Een aanrader
voor wie voor zekerheid kiest want dit bier heeft genoeg karakter om “een tikkeltje anders” te zijn, maar is ook main-stream genoeg om een groot publiek te bekoren.

Conclusie van het proefpanel: 3,5 hopbellen.

Een biertje dat vrij regelmatig besteld wordt maar nu door het panel zonder enige notie besproken werd.

We merken na het uitschenken op dat er een fijnmazig schuim is.

Het bier zelf is donker van kleur, op een zonnig terras op een mooie nazomerdag kleurt dit ietwat naar de rode kant.

Er is een mooie pareling in het glas.

In de neus bespeurt het proefpanel een aroma van rode vruchten en rozijnen.

Bij het proeven smaken we een gebrande geur met ook terug het rood fruit en rozijnen.
Het biertje heeft een vrij volle smaak.

Als afdronk proeven we kandijsuiker.

Er is een zekere bitterheid met droogtrekking achter op de tong.

Kortom een lekker donker bier dat zeker bij het proefpanel in de smaak valt.
Als beoordeling geven we de Donkere Augustijn een score van 3 hopbellen.

Misschien zaten we niet echt op een nieuwe Leffe te wachten, maar van deze lazen we toch al vrij positieve commentaren.
Dus toch geprobeerd en (zoals altijd) blind laten proeven door de andere Ambibrewers…

Helder licht amberkleurig bier met een stevige witte schuimkraag.
Met de beste wil is hier geen gist uit de fles te krijgen.
Er staat niet vermeld of het bier al dan niet hergist op de fles, maar alles wijst erop dat dit bier niet hergist.

In het aroma komen vooral perzikken naar voor.
Ook een beetje snoep (van die geel / rode perziksnoepjes) en een lichte rokerigheid.

De smaak zet vol en vrij complex aan.
De vrij zoete moutige aanzet wijkt voor een evenwichtige bitterheid die vrij lang blijft hangen.
De lichte rokerigheid is de rode draad. Er is ook een typische kruidige smaak die de blinde proevers moeilijk kunnen benoemen maar wel kennen.
Wanneer kenbaar gemaakt wordt dat het een Leffe-telg betreft weet iedereen welke de onbenoemde smaak is. Deze is typisch voor de Leffe-gist.

De hopbitterheid blijft vrij lang hangen.

Dit leunt aan naar een Brugge tripel, maar we aarzelen toch om dit als “tripel” aan te duiden.

Baanbrekend is het niet, maar toch gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat dit een foutloos bier is dat best aangenaam wegdrinkt.
Beetje vreemd dat dit bier in de zomer op de markt komt. Zowel de uitstraling van het stijlvolle etiket als de volle smaak hebben een eerder “winters” karakter.

Dit bier krijgt van ons 3 en ½ hopbellen op een schaal van 5. Mocht het hergist geweest zijn had het wellicht nog iets hoger gescoord.

Eentje uit de vakantie-oogst van Pascal, een Duits biertje in een mooie beugelfles van twee liter met glazen handvat.
Het etiket hangt aan de flessenhals. Alleen al de presentatie nodigt uit…

Een troebel blond bier met een dikke fijne sterke schuimkraag.

Het aroma is moutig, maar tegelijk ruiken we ook fris fruit.
Ook iets minder aangename aroma’s van kolen en zwavel komen naar boven.
Misschien is dit bier nog wat jong wanneer we het drinken.

De smaak zet zacht aan, matig bitter.
We herkennen duidelijk het type Weissenbier.
De smaak evolueert naar kruidig en heeft een opmerkelijke lichtzurige toets van appelen.

In de afdronk komt de kruidigheid steeds meer naar voor waarbij we koriander herkennen.

Wij vinden dit bier een erg lekker terrasjesbier, een goede doordrinker ook met maar 4,8 % alc.
We hebben met ons vieren geen moeite om de fles van 2 liter soldaat te maken…

Pascal bezocht ook de nieuwe brouwerij die sinds 2011 in een oude brandweerkazerne gevestigd is in Kochem.

Het bier strandt op 3 hopbellen door de foutjes in het aroma .

De nieuwste telg van het Keizer Karel-geslacht wordt deze maand door ons onder de loep genomen.

Het begint goed: een nieuw gepersonaliseerd flesje oogt altijd goed en
professioneel.
Bij het uitschenken zien we een kristalhelder licht blond bier met een rijke, vrij ruwe
schuimkraag die langzaam vervalt tot een blijvend laagje schuim op het bier.

Wie wat moeite doet krijgt ook wat gist uit het flesje gewrongen.
Dit doet ons vermoeden dat dit bier niet écht hergist op de fles.
Iets wat bij grote brouwerijen, zoals hier Haacht, wel meer voorvalt.

Het bier heeft niet alleen het uitzicht van pils, maar ook de geur van pils.
Meer nog, vooral de onaangename DMS (dimethylsulfide)-geur die soms in pils voorkomt springt in de neus.
DMS ruikt een beetje naar gekookte kolen…

Het bier zet vrij neutraal aan, maar dan zijn ze er weer… de kolen.

De afdronk is vrij bitter en blijft lang hangen. Toch is dit geen aangename hopbitterheid
die je doet verlangen naar een volgende slok.
In lijn met het aroma en de smaak heeft ook de afdronk niets uitnodigends.

Dit is echt een tegenvaller, ondanks de grote billboards overal langs de weg die ons moeten doen kiezen voor
Ommegang in de plaats van Duvel.

Een raad van het proefpanel:” Geniet deze zomer van een biertje, maar wij mijden de “Ommegang”.