Wie dit bier uitgiet moet zeker denken aan een stout of een porter.
Het bier is erg donker bruin tot zwart en heeft een beige schuimkraag.
Een opvallende schuimkraag want in eerste instantie is het schuim nogal grootmazig, maar het schuim zakt en vormt dan een dik fijn schuim dat het bier lang siert.

Om de helderheid te beoordelen is het bier te donker. We zien wel een stabiele rustige pareling.

Het aroma is niet echt uitgesproken.
We ruiken wat moutig zoet en wat gist.
We nemen aan dat de geuren verborgen zitten onder de dikke schuimkraag.

Dit bier is verrassend licht van smaak, veel lichter in elk geval dan het uitzicht doet vermoeden.
Zeker geen gebrande smaken, op een zweempje koffie na.
Het bier is overwegend zoet van bij de aanzet tot de afdronk.
Daartussen komt een zekere ziltigheid opzetten.
Bittere smaken, zowel hopbitterheid als gebrande bitterheid die je bij een bier dat zo donker is toch zou verwachten zijn ver te zoeken.

De afdronk is kort en zoetig.

Het panel noemt dit een bier van tegenspraken.
Het uitzicht laat een smaakbom vermoeden, maar de smaak lijkt eerder op een doordrinkbier.
De smaak doet een doordrinkbier vermoeden, maar het bier heeft 9% alc. We blijven een beetje verweesd achter.

Het proefpanel krijgt het flesje te zien na de degustatie.
Mocht je kunnen discussiëren met een flesje was het wellicht gebeurd.
Dit zou (of is daadwerkelijk) het eerste bier moeten zijn waaraan porto is toegevoegd.

Reactie van een panellid: “Porto? Welke porto? (proeft)… ‘tja, als je het weet misschien… Nee, toch niet”.

Dit bier verdient volgens ons 2 hopbellen.
Niet omdat het slecht bier is, maar het lost de gecreëerde verwachtingen niet in.
Niet de verwachting die het uitzicht schept, niet de verwachting die het flesje schept en de website…
Mocht je met een website kunnen discussiëren…

Uiteindelijke quotering van het proefpanel: 4,5 hopbellen.

Nee, hierboven staat geen hopbelletje teveel en nee, Ambibrew is ook niet minder streng geworden.
De Gulden Draak 9000 Quadruple die we (zoals altijd blind) proefden maakte het proefpanel onverdeeld gelukkig.

Helder amberkleurig bier met een middelmatige schuimkraag die ondersteund wordt door een gezapige, maar duidelijk aanwezige pareling.

Zo veel dronken we er nu ook weer niet…
Het aroma is rijk en fruitig. Het wordt gedragen op alcohol, niet verwonderlijk als je weet dat dit bier 10,5% alc bevat.
We ruiken opgelegde pruimen, rumtopf wordt genoemd, en rood fruit.

De smaak is rijk en complex.
Een warm gevoel van alcohol doet denken aan toetsen van cognac en likeur, maar het geheel blijft toegankelijk.
De smaakervaring is gebalanceerd zoet en de aroma’s van ingelegde pruimen en rood fruit treden weer op.
Bitterheid speelt slechts een bijrolletje om het bier evenwichtig te houden.

De afdronk blijft lang hangen.

Met zijn 10,5 % alc is dit een biertje om langzaam te degusteren.
Eén panellid vindt de alcohol iets te geprononceerd.
Dit bier is een prachtig dessertbier voor wie eens iets anders wil dan koffie.
Ook in combinatie met veel vleesgerechten zal dit biertje stevig zijn mannetje staan.

5 hopbellen zijn uiteraard alleen voorbehouden aan bieren die ons van onze sokken blazen.
Waarom de Gulden Draak Quadrupel dan geen 5 hopbellen verdient horen we u denken.

Om 5 hopbellen te halen mist dit biertje een beetje een element van verrassing, en dan is er de kwestie van de gist.
Bij het uitgieten is dit bier kristalhelder, hoewel vermeld staat dat dit bier hergist (met wijngist volgens de website).
Het petieterig druppeltje gist dat je dan toch uit de fles kan wringen brengt dan ook weinig of geen meerwaarde.

Tip van één van de panelleden: Dit bier in flessen van 75 cl op de feesttafel bij het hoofdgerecht en schenken in wijnglazen zodat de geserveerde hoeveelheid kleiner is en minder afschrikt.

Bij Corsendonk gebruiken ze voor één keer niet de gebruikelijke termen “blond”, “bruin” en “tripel” om hun verschillende types van abdijbieren te onderscheiden.
De Corsendonk Agnus is een blond bier van 7,5% alc en situeert zich dus in het segment van de tripels.

Een blond bier dat licht gesluierd tot vrij troebel is vult ons glas.
De troebelheid is afhankelijk van de hoeveelheid gist die in het glas gegoten wordt.
Dit is al een pluspunt: dit bier is degelijk hergist, en niet met een beetje “showgist” verrijkt.

Het bier vertoont een sterke witte schuimkraag en een sterke pareling.

Een aangenaam aroma bekruipt onze neusgaten.
Duidelijk hop en subtiel wat kruiden zoals die van een witbier, koriander en curaçao.

De smaak zet zacht hopbitter aan en is mooi in evenwicht.
Dit zet aan als een prima dorstlesser.

Wie meer gist in het glas heeft proeft een voller bier waar het moutzoet meer op de voorgrond treedt.
De smaak evolueert langzaam naar een mooie droge hopbittere afdronk met op de achtergrond toch weer een beetje kruiden.

De mooie styling van de fles en het glas maken het plaatje compleet.

Een prima dorstlesser, ideaal als aperitief. Een aanrader
voor wie voor zekerheid kiest want dit bier heeft genoeg karakter om “een tikkeltje anders” te zijn, maar is ook main-stream genoeg om een groot publiek te bekoren.

Conclusie van het proefpanel: 3,5 hopbellen.

Een biertje dat vrij regelmatig besteld wordt maar nu door het panel zonder enige notie besproken werd.

We merken na het uitschenken op dat er een fijnmazig schuim is.

Het bier zelf is donker van kleur, op een zonnig terras op een mooie nazomerdag kleurt dit ietwat naar de rode kant.

Er is een mooie pareling in het glas.

In de neus bespeurt het proefpanel een aroma van rode vruchten en rozijnen.

Bij het proeven smaken we een gebrande geur met ook terug het rood fruit en rozijnen.
Het biertje heeft een vrij volle smaak.

Als afdronk proeven we kandijsuiker.

Er is een zekere bitterheid met droogtrekking achter op de tong.

Kortom een lekker donker bier dat zeker bij het proefpanel in de smaak valt.
Als beoordeling geven we de Donkere Augustijn een score van 3 hopbellen.

Misschien zaten we niet echt op een nieuwe Leffe te wachten, maar van deze lazen we toch al vrij positieve commentaren.
Dus toch geprobeerd en (zoals altijd) blind laten proeven door de andere Ambibrewers…

Helder licht amberkleurig bier met een stevige witte schuimkraag.
Met de beste wil is hier geen gist uit de fles te krijgen.
Er staat niet vermeld of het bier al dan niet hergist op de fles, maar alles wijst erop dat dit bier niet hergist.

In het aroma komen vooral perzikken naar voor.
Ook een beetje snoep (van die geel / rode perziksnoepjes) en een lichte rokerigheid.

De smaak zet vol en vrij complex aan.
De vrij zoete moutige aanzet wijkt voor een evenwichtige bitterheid die vrij lang blijft hangen.
De lichte rokerigheid is de rode draad. Er is ook een typische kruidige smaak die de blinde proevers moeilijk kunnen benoemen maar wel kennen.
Wanneer kenbaar gemaakt wordt dat het een Leffe-telg betreft weet iedereen welke de onbenoemde smaak is. Deze is typisch voor de Leffe-gist.

De hopbitterheid blijft vrij lang hangen.

Dit leunt aan naar een Brugge tripel, maar we aarzelen toch om dit als “tripel” aan te duiden.

Baanbrekend is het niet, maar toch gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat dit een foutloos bier is dat best aangenaam wegdrinkt.
Beetje vreemd dat dit bier in de zomer op de markt komt. Zowel de uitstraling van het stijlvolle etiket als de volle smaak hebben een eerder “winters” karakter.

Dit bier krijgt van ons 3 en ½ hopbellen op een schaal van 5. Mocht het hergist geweest zijn had het wellicht nog iets hoger gescoord.

Eentje uit de vakantie-oogst van Pascal, een Duits biertje in een mooie beugelfles van twee liter met glazen handvat.
Het etiket hangt aan de flessenhals. Alleen al de presentatie nodigt uit…

Een troebel blond bier met een dikke fijne sterke schuimkraag.

Het aroma is moutig, maar tegelijk ruiken we ook fris fruit.
Ook iets minder aangename aroma’s van kolen en zwavel komen naar boven.
Misschien is dit bier nog wat jong wanneer we het drinken.

De smaak zet zacht aan, matig bitter.
We herkennen duidelijk het type Weissenbier.
De smaak evolueert naar kruidig en heeft een opmerkelijke lichtzurige toets van appelen.

In de afdronk komt de kruidigheid steeds meer naar voor waarbij we koriander herkennen.

Wij vinden dit bier een erg lekker terrasjesbier, een goede doordrinker ook met maar 4,8 % alc.
We hebben met ons vieren geen moeite om de fles van 2 liter soldaat te maken…

Pascal bezocht ook de nieuwe brouwerij die sinds 2011 in een oude brandweerkazerne gevestigd is in Kochem.

Het bier strandt op 3 hopbellen door de foutjes in het aroma .

De nieuwste telg van het Keizer Karel-geslacht wordt deze maand door ons onder de loep genomen.

Het begint goed: een nieuw gepersonaliseerd flesje oogt altijd goed en
professioneel.
Bij het uitschenken zien we een kristalhelder licht blond bier met een rijke, vrij ruwe
schuimkraag die langzaam vervalt tot een blijvend laagje schuim op het bier.

Wie wat moeite doet krijgt ook wat gist uit het flesje gewrongen.
Dit doet ons vermoeden dat dit bier niet écht hergist op de fles.
Iets wat bij grote brouwerijen, zoals hier Haacht, wel meer voorvalt.

Het bier heeft niet alleen het uitzicht van pils, maar ook de geur van pils.
Meer nog, vooral de onaangename DMS (dimethylsulfide)-geur die soms in pils voorkomt springt in de neus.
DMS ruikt een beetje naar gekookte kolen…

Het bier zet vrij neutraal aan, maar dan zijn ze er weer… de kolen.

De afdronk is vrij bitter en blijft lang hangen. Toch is dit geen aangename hopbitterheid
die je doet verlangen naar een volgende slok.
In lijn met het aroma en de smaak heeft ook de afdronk niets uitnodigends.

Dit is echt een tegenvaller, ondanks de grote billboards overal langs de weg die ons moeten doen kiezen voor
Ommegang in de plaats van Duvel.

Een raad van het proefpanel:” Geniet deze zomer van een biertje, maar wij mijden de “Ommegang”.

Dit bier is blond gesluierd tot troebel met een erg stevige rijke schuimkraag.

In het aroma treffen we zoetige geuren aan, afgewisseld met een zekere geroosterde toets.

De smaak zet vol aan maar is goed in evenwicht door een gulle hopgift die het bier de
nodige bitterheid geeft.
Ook in de smaak komt de geroosterde toets terug, dit keer lijkt het een beetje op geroosterde nootjes.

Een droge afdronk waarbij de hopbitterheid nog aangenaam lang blijft hangen sluit de smaakervaring bij dit bier af.

Dit bier presenteert zichzelf als een streekproduct van Boulogne sur Mer.
Het lijkt ons echter een “on-Frans” bier.
Enig zoeken op het etiket bevestigt ons vermoeden: Dit bier wordt gebrouwen door de Belgische Proefbrouwerij in Lochristi voor brouwerij Christophe Noigon in Calais.

Een aangenaam degustatiebier en een aanrader voor wie al eens naar de Noord-Franse kust afzakt.
Conclusie van het proefpanel: 3,5 hopbellen.

Stepia Blond (Proefbrouwerij Lochristi).

Het was alweer lang geleden dat we nog eens twee biertjes van de maand hadden op één (zoals altijd blinde) proefsessie, dus in april was het zover.
Onlangs werd de natuurlijke zoetstof “Stevia” toegelaten in de Europese Unie. Het kon dus niet lang duren eer het eerste bier met stevia op de markt zou komen.

We startten met de Stepia (Spaanse schrijfwijze van Stevia) Blond.
Helder blond bier met een witte smeuïge schuimkraag die mooi aan het glas kleeft. We zien ook een zachte pareling.
In de geur herkennen we een zekere fruitigheid, maar opvallend, geen vleugje hop. Ook de fruitigheid lijkt ons niet van de hop afkomstig te zijn.

De smaak zet fruitig en vrij zoet aan. Licht hopbitter komt pas later opzetten maar wordt al snel weer verdrongen door een opvallende plakkeringe zoetigheid.
Deze doet denken aan aangezoete bieren.
Naar het einde van de smaakervaring komt er ook een wrange bitterheid opzetten die zeker niet van hop afkomstig is.

In de afdronk herkennen we likeur en mandarijn.

Jammer genoeg wordt de smaakervaring niet aangenamer bij de tweede of derde slok, integendeel…

Stepia wordt door de Proefbrouwerij beschreven als een Tripel, maar een bier van amper 6% alc en weinig complexiteit in de smaak kan men echt geen tripel noemen vinden wij.
Wanneer het proefpanel bekend gemaakt wordt dat dit bier is aangezoet met stevia is men het erover eens dat de brouwer hier het verkeerde biertype voor gekozen heeft.
Waarom niet voor het eerst stevia gebruiken in een (toch al aangezoete) kriek?

Volgens ons een mislukt experiment dat amper 1 hopbel verdient voor de moeite.

Stepia Bruin (Proefbrouwerij Lochristi)

Gelukkig voor het proefpanel was er dus nog een tweede biertje van de maand april. Wat ze niet wisten was dat het de Stepia bruin was…

Een donker bruin bier met mooie rode schijn die erop wijst dat er echt donkere moutsoorten zijn gebruikt. Het bier heeft een dichte beige schuimkraag.
Het aroma is zacht gebrand, een beetje zoethout en geeft een zweem van alcohol af. Een aangenaam aroma voor een donker bier.

De smaak zet de ervaringen van het aroma verder. Het bier heeft iets van een stout door de zware gebrande en houtige smaken, maar er duikt ook zoet op van snoep en rozijnen.
De nasmaak blijft lang hangen en is een combinatie van zoet en bitter.
Ook dit bier heeft slechts 6% alcohol, toch heeft het een verrassend volle smaak die volgens sommigen iets te zoet is en een beetje het evenwicht in het bier verstoort. Toch is het panel erover eens dat dit een zeer genietbaar dessertbiertje is dat ook zou kunnen passen op een lange winteravond.

Dit bier van 8% alc kleurt, zoals de naam al doet vermoeden, goudgeel in het glas.

Het bier is helder, maar er is een kleine gistdepot die eventueel een lichte sluier geeft.
Het schuim is wit, fijn, wandklevend en blijft lang staan.
De schuimkraag wordt bovendien ondersteund door een opvallend sterke pareling.

Het aroma is vrij gesloten. We nemen enkel iets waar van citrus en (hop)bloemen.

De smaak zet zacht aan en de bitterheid komt iets later.
Die hopbitterheid komt dan toch wel stevig opzetten en blijft lang hangen in de afdronk.
Hier voegen we aan toe dat de sterke pareling de smaakervaring toch wel een beetje beperkt.

Opvallend was dat er één glas was dat minder parelde dan de rest.

Grimbergen Goud is de jongste telg in de Grimbergen-reeks en is ook in die reeks gestyleerd, met de eigen flesjes en etiket met fenix.
Het bier zelf doet echter niet aan een typisch abdijbier denken, maar eerder aan een Belgian Strong Ale in het genre van Duvel.

Een toegankelijk, lekker bier voor een groot publiek.
We werden echter niet van onze sokken geblazen en mede door de (te) sterke pareling strandt dit bier op 3 Ambibrewhopbellen.